Aber niet in mijn geval; ik balanceer namelijk al een paar maanden tussen studente & werkvrouwe. As in, de 4 mislukte hogeschooljaren liggen nu definitief achter me en voor me ontvouwt zich een wereld van VDAB, interimkantoren & pensioensplanning.

“Pensioensplanning, zegt ze! Ma gow zeg, wat een zotteke! :p”

Aber nein, beste mensen.. dit ìs geen grapje. Dit is bittere ernst, althans voor mijn mother dear; elke keer onze blikken elkaar ongewillig kruisen, merk ik een vleugje onzekerheid in haar ogen. Een vleugje ‘dat-kind-gaat-later-in-de-goot-belanden-en-noodgedwongen-trouwen-met-haar-pooier-Yevgueni-uit-Rusland-om-zijn-visum-veilig-te-stellen’.. en dat stemt mij niet bepaald goedgezind. Het tekort aan dochtervertrouwen dat mijn ouders vertonen is redelijk schrikwekkend en uit zich in het uit de hand lopen van de meest triviale situaties in dramascènes waar Frank & Simonneke van Thuis nog een puntje aan kunnen zuigen.

Meanwhile ben ik nergens meer veilig en moet ik noodgedwongen mijn woorden wikken & wegen naar de norm “doortrekbaarheid naar de hamvraag ‘Wanneer ga je nu eens werk zoeken?’”

Na talloze gesprekken over appels, gras en de ganzen achteraan in de weide was ik zowat all out of aansnijdbare topics, dus een confrontatie lag op de loer, dat wist ik maar al te goed. En lang liet ze niet op zich wachten, oh no siree.

Het begon met dit:

Een rather onschuldig briefje dat me op dit nieuwe begin van alweer een nieuwe week al onmiddellijk deed wensen dat ik de placenta was in plaats van de eigenlijke baby. 1 uur om te stofzuigen, afwassen, stof afnemen, de badkamer kuisen (niet herinrichten, Kim!) terwijl ik in feite nog wat foto’s wou nemen van die rare donkere hemel, zeg! (ondanks het feit dat het woord ‘zonsverduistering’ al een aantal dagen mijn strot in geduwd werd, had ik allerminst een idee wat er aan de hand was..)

Mother dear kwam thuis en het huis lag er all things considered vrij proper bij. “Well done, kiddo!”, bestoefte ik mezelf, “je bent weer veilig voor een dag!”
En dus achtte ik de situatie veilig om vrijuit te spreken. Ni réfléchir, ni sélecter, n’est-ce paz?

Let it be known dat ik proverbially hard nipples (hier kom ik, nipples-google-hitters!) krijg van alles dat blinkt, rondachtig en IKEA is. En dus slaakte ik een zucht van verrukkink toen ik een artikel over IKEA-meubelen onder ogen kreeg. Waarop, voor ik het goed en wel doorhad, de volgende woorden uit mijn mond rolden: “Ik kan niet wachten tot ik mijn eigen huis heb, zodat ik het zelf kan inrichten.. het gaat zo überly cool zijn!”

Een nanoseconde later zei een nervous twitch aan mijn moeders rechteroog genoeg. “Wrong move, kiddo!”, schoot er door mijn hoofd, “Abort, abort!”

“Jach, dan ga ik maar eens naar boven!”, zei ik terwijl ik de yawn & de stretch deed en haastig de frikandon richting frigo keilde.

Too late.

“Wanneer ga gij ui eigen huis en, peis ik? Ge hebt nie eens werk, ge gaat gans uw leven lang interims doen, ge gaat nie eens een pensioen ebben als ge zo verderdoet. En wa als ge morgen moet verhuizen? Hé? Waar gaat ge dan naartoe? Ge moet leren om op uw eigen benen te staan! Iedereen zit nu op zijn werk of school, maar gij zit op uw leeg gat. Ge moet leren da de wereld nie naar uw pijpen ga dansen, ze Kim. Ge wéét nie wa dat is om voor uzelf te zorgen, ge gaat zwaar verschieten. Ge zout u beter wa meer aantrekken van alles en vannoene werk gaan zoeken voor ge geen pensioen hebt! Wanneer gaat ge nu keer wa meer normaal doen lijk uw broer & zuster hé?”

Platgespoten met negatieve opmerkingen trok ik mij terug, toen ik merkte dat mijn antwoorden (die ik trouwens best OK & volwassen vond enzo) het omgekeerd effect bereikten, zoals ze meestal doen bij ouders die zich voor de één of andere reden ‘outsmarted’ voelen en bang zijn dat hun kinderen hun raad niet meer nodig hebben.

Kijk jongens. Ik weet ook wel dat jobs mij niet komen zoeken en ik weet heus dat ik wellicht een paar keer zwaar op mijn smoel zal gaan, maar dat is voor mij nog geen reden om te beginnen hyperventileren omdat ik 1 dag thuiszit en geen werk heb en nooit geen pensioen ga hebben! *tiert*

Misschien ben ik dan iets te positief om al hun negativisme te compenseren, maar what a load of zwart/wit negatief kijken zeg. Ik word 22, ik wil zelf mijn keuzes maken en ik zal zelf wel leren hoe de wereld in elkaar zit.

Waarom snappen ouders niet dat kinderen enkel dingen leren als ze het zélf hebben meegemaakt? Ongerust mogen ze zijn, maar eenmaal hun zorgen het leven en de keuzes van hun kinderen gaat beïnvloeden en vernauwen, dan zou ik er een streep ondertrekken.