Aangezien mijn ganse leven groenten en fruit geworden is, ben ik nogal geneigd om over dezelfde dingen te bloggen zo. Twee minuten geleden was ik van plan een stuksje te skriv’n over mensenhanden. Ik kom daar de laatste tijd namelijk nogal veel mee in contact telkens ik mensen een zaksje of nature’s goodies overhandig. Klamme handen, warme handen, koude handen. Ze passeren allemaal de revue, maar daar wil ik het nu niet meer over hebben eigentlik. (Mijn excuses alvast aan alle handfetisjisten die ik ten onrechte hierheen gelokt heb..)

Eén minuut geleden werd ik namelijk overspoeld door een ongelooflijke drang om te vertrekken naar de dichtsbijzijnde puberesque boerenfuif en mijn nieuwste luchtgitaar uit te testen op Summer of 69(9). Ik kan me tevens niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo hard heb willen uitgaan, drinken en met vreemde mensen lullen over crappy onderwerpen zoals daar zijn euthanasie, de honger in Afrika & de dreiging van Al Qaida. De doorgewinterde ishku-connaisseur kan daaruit reeds een paar staalharde conclusies uit afleiden

Sinds deze week kan ik 5 soorten permanents onderscheiden, 3 soorten oudepeetjes-hoeden bij merk noemen en ik kan aanduiden welke oude meneer aantrekkelijker is dan de andere. Ik heb vandaag een eenzame heer voorgesteld om me bij hem thuis uit te nodigen zodat we samen zijn grote tros druiven zouden kunnen oppeuzelen. (En toen hij reageerde met een lachje, meende ik de aarzeling te voelen om hem bij de kraag te vatten en tussen mijn tanden te sissen dat ik het dus wel keihard meen hé, godverdomme! De dag waarop ik de woorden ‘Ma gow seg, da were! ‘t Es eerder zomer dan herfst!’ uitspreek is nabij. Ik voél het.) En érger nog, ik zie effectief verschillen tussen twee of meerdere oude meetjes, whereas bij mij vroeger de spreuk: ‘Alle meetjes zijn lijk Chinezen.’ voor 100 procent gold.

Gisteren zat ik al in mijn auto toen ik merkte dat ik mijn schort nog aanhad en toen ik ze uitdeed, kreeg ik het een heel klein beetje koud. Afscheid nemen van een schort op temperatuur is nóóit leuk.
Nadat ik eergisteren mijn post gelezen had, plooide ik mijn envelop zodanig dat ze helemaal sjiekeplat was, zoals kartonnen fruitdozen die richting recyclagedienst, zijnde mijzelf + cuttermes, verwezen worden.
Vandaag slaagde ik erin mijn baas zijn zinnen succesvol af te maken: ‘En dan zet ge.. - alle likeurflessen naar voor, ja. Vergeet die.. -roze pompelmoezen niet uit de frigo te halen, check.‘ We vullen het fruit én elkaar aan, als het ware!! ROFL!1!!

Ik geef het nog tot de trekking van maandag 17 oktober. Als ik dan geen 5 winnende cijfers heb, zou ik wel eens 30 jaar kunnen worden in mijn hoofd. Hou alvast de plastic zaksjes klaar, gastjes!