Ik ben de aanleiding vergeten, maar vandaag vroeg ik me terloops af waarom er heden ten dage niemand op het ingenieuze idee komt om zelf nog een écht kinderliedje te maken, om vervolgens door te spelen aan vrienden, vriendinnen, kinders en kennissen. De uitvinder van het legendarische Oze Wieze Woze, Wieze Walla Kristalla is toch ook from scratch moeten beginnen? En dan nog in een tijdsperiode waar er no such thing was als blinkende CD’s, cassetjes of KaZaa.

Hij was misschien een arme timmerman met vriendelijke inborst die het versje inzette telkens hij de houtkrullen samenveegde op het eind van een zware dag. En elke dinsdagavond kwam zijn neefje, een blonde guitigaard van 13, langs met een pak eieren die hij stal van de boerderij van zijn ouders. Stal inderdaad! Zijn vader zou hem geheid achterna zitten met de riek moest hij iets vermoeden, want hij vond de timmerman namelijk nogal een bum. Dat was zo omdat de timmerman zelden op tijd de huur van zijn werkschuur kon ophoesten, aangezien hij, omwille van zijn goed karakter, de mensen van het dorp te weinig aanrekende voor de houten kunstwerkjes die hij losjes uit de pols schudde.

“Stomme timmerman!”, riep hij dan elke keer Timmerman zijn pacht niet betalen kon.
“Armtierig plebs! Als je zo vriendelijk blijft, gaan mensen van je profiteren! Neem een voorbeeld aan mij; ik heb een gewillig vrouwmensch, ijverig kind en maïsvelden die reiken tot aan de horizon, en wat heb jij, timmerman? Dertig vogelkastjes en een oude hoed! Je bent zielig, zielig zeg ik je!”

Waarop de arme timmerman zijn blik zou richten op zijn zelfgemaakte vogelkastjes, vervolgens op zijn zelfvoldane gezel en bij wijze van antwoord slechts zijn schouders kon ophalen terwijl hij met zijn eeltbedekte wijsvinger onwennig aan zijn oor zou pulken.

De jongen en de timmerman anderzijds schoten geweldig goed op en onderhielden een pseudo vader-zoon relatie waar beiden veel levenskracht uit putten. De vader van de jongen was zelden thuis en de timmerman kreeg geregeld het deksel op zijn neus wat vrouwmenschen betrof. Zijn eens jeugdige gezicht werd meer en meer getekend, naarmate meer mensen schaamteloos gebruik maakten van zijn goedheid en er à volonté vandoor gingen met zijn vogelkastjes! Helaas voor onze timmerman waren getekende gezichten in die tijd helemaal onhip als de pest, dus slonken zijn kansen op waar huwelijksgeluk met de dag.

Elkaar bijstaand in tijden van eenzaamheid, vatten ze al gauw sàmen de eerste strofen van Oze Wieze Woze aan terwijl ze, begeleid door het knisperende haardvuur, de houtkrullen van de dag al lachend en vegend richting verloren hoek stuurden.

Maar zoals het bijna elke relaas vergaat, sloeg het noodlot ook in dit plaatje toe. Op een bepaald stormachtige dinsdagavond, toen de vader per toeval ontdekt had dat de zoon de timmerman al geruime tijd van eieren voorzag, besloot hij resoluut om de jongen op te sluiten in de hooizolder op een dieet van water en brood. In het licht van de wekelijkse routine, vond de timmerman de afwezigheid van de jongen bijzonder schrikwekkend (hij had tevens grote honger, en verdomd veel zin in eieren nvdr.) en bezorgdheid dwong hem om zijn schuur te verlaten, op zoek naar de knul die misschien ergens in een gracht beland was door felle winden. Hij zocht en hij zocht en aardappelzakken die zijn kleren waren, lieten almaar duidelijker de contouren van zijn met reuma aangetaste lijf zien, tot hij uiteindelijk het statige huis van zijn landheer bereikte. Hij trok aan de bel en merkte tot zijn spijt dat de norse man degene was die de deur openmaakte.

“Timmerman! Hoe dùrf jij jezelf hier nog te vertonen, dief!?”
“W-wat bedoelt U? (de arme man klappertande van de koude, en op zijn leeftijd kon dat al gauw resulteren in stotteren)
“Ik weet het van de eieren, timmerman! Ik weet het allemaal!”
“H-het is niet wat het lijkt!”
“Spaar je excuses, timmerman. Mijn zoon wil je nìks meer met je te maken hebben, hij beseft nu ten volle hoe je hem op het slechte pad gebracht hebt en wil voorgoed met je breken. Dus bespaar je de schaamte en maak dat je weg bent! En dat ik je nooit meer zie, landloper!”

Timmerman wist niet waar hij het had en kwam uiteindelijk tot de jammere conclusie dat hij niets meer kon doen tegen de wil van de landheer in. Hij strompelde voorovergebogen en verslagen naar zijn schuur en voelde zich opbranden vanbinnen. Deels van woede en teleurstelling, maar ook koorts had zich onderhand genesteld in zijn versleten lichaam. Timmerman hield op met redeneren en liep zoveel mogelijk onder hoge bomen om de regen te ontwijken, zonder acht te slaan op de bliksems die zich met de regelmaat van de klok in de donkere lucht aftekenden. Tot er plotsklaps zo’n geweldig staaltje van moeder natuur in een grote eik sloeg, waardoor een zware tak met zijn volle gewicht op onze timmerman terechtkwam. De timmerman voelde dat zijn leven binnenkort tot een einde zou komen en dacht bij zichzelf: “Hier lig ik, eenzaam en alleen. Geveld door mijn énige vriend en metgezel. De boom, het houwt.
“Oze Wieze Woze..”, zong hij zachtjes.“Oze.. Wieze.. .. Woze..” [insert lage kloktoon]

De blonde jongen plaatste een zelfgemaakt houten kruisje op Timmermans graf en werd vanaf dat moment quasi continue vertéérd door de afschuwelijke gedachte dat de timmerman eenzaam en alleen gestorven was, denkende dat geen enkele ziel om hem gaf terwijl het tegendeel waar was. Nooit had het dorp zoveel mensen samengepakt gezien in de kerk en nooit werd een man zo zwaar verguisd als de landheer wiens oogst jaar na jaar mislukte alsof de duivel zichzelf ermee gemoeid was.

De jongen werd een man en zijn talent schuilde in lesgeven. Vijfendértig jaar lang stond hij voor de klas en geen jaar ging voorbij of hij leerde alle kinderen uit zijn klas de woorden & muziek van Oze Wieze Woze aan. En telkens een houten vogelkastje zijn pad kruiste, knikte hij eervol, richtte hij zijn wijsvingers naar de hemel en zei “It’s all for you, timmerman.. it’s all for you..”

Oze wieze woze.
Wieze walla kristalla wies.
Oze wieze woze.
Wieze wies wies wies wies.

Nu.. beste mensen, die jongen in kwestie.. was mijn grootvader..

Nee, ‘t es nie waar ze!