Toen ik about 12 was, was Alladin het object van mijn affectie. Rond mijn 15de werd hij schaamteloos vervangen door Stephen Gately, (jawel, mijn tendency om op homofiele mannen te vallen bevond zich toen al in een gevorderd stadium) en het jaar 2005 bracht voor mij Wouter Deprez voort.. (als ik zijn naam genoeg vermeld, kom ik misschien op Google terecht, leest hij mijn blog en vraagt hij mij ten huwelijk op een stevig relatieschip met in de verte mijn gerestaureerde boerderie.. wie weejt!)

Je had de Rechtvaardige Rechters, De Slimste Mens (waar hij toch overdreven veel zitten lurken heeft naar Maaike Calfmeyer die dat allesbehalve verdiende bij de weg), hij maakt filmpjes op Mine.be (die in sé niet zo grappig zijn, maar sinds ik werk kan ik mij deftige mantels der liefde veroorloven dus dat komt goed uit) en gisteren zat hij ip’t gemak wat bij te kletsen met Tomas De Soete in Brussel Midi. (Tomas De Soete {work your charm, Google!} die trouwens over de meest aanstekelijke mannenlach van het universum beschikt, aber dat terzijde..)

Hànyway, toen ze het in Brussel Midi hadden over Wouters aantrok bij vrouwen, kreeg ik het nogal lastig toen hij beweerde dat zijn humor hem eigenlijk nog geen enkel extra vrouwelijk exemplaar opgeleverd heeft. ‘If only he knew‘, dacht ik meer dan waarschijnlijk in het Nederlands, en dus besloot ik om van mij te laten horen via een mailtje. What zijn the odds dat zoiets voorgelezen wordt anyway, right? Het stukje poëzie ging als volgt:

‘Beste Wouter,
Geef me je adres en dan zal ik ’s nachts naast je bed komen zitten en je zelfportret tekenen met mijn bloed.
Pick me! Pick me!’ *springt in het rond*

‘Haha’, dacht ik, ‘I crack myself up! Zelfportret in bloed tekenen! Ahaha!’
Twee minuten later werd mijn mail door Tomas voorgelezen aan Wouter en één reanimatie later vond ik, all things considered, dat ik op z’n minst nog een 8 op 10 scoorde op de schaal van Hipness. Mijn moeder echter, maakte zich vooral zorgen om mijn psychische gesteldheid en al gauw trad ook bij mij de ontnuchtering in; mijn boodschap kwam niet helemaal over zoals ik hem bedoeld had.

“.. je zelfportret tekenen met mijn bloed..”

Waarom zou ik in hémelsnaam mìjn zelfpotret tekenen met mìjn bloed?! En waarom zou ik aan zijn bed moeten komen zitten om dat te doen? Zou hij dan in charge zijn van de spiegel die me mijn asymmetrisch gezicht terugkaatst ofzo?! Wat voor een cock and bull-boodschap is me dàt!? Eén kans krijg ik, en die gebruik ik om te bàzelen over een zelfportret. Van mezelf!

Op dat eigenste moment heb ik elke kans op stevige relatieschepen met Wouter volledig vernietigd en dat besef ik maar al te goed.

Is er kans op eerherstel?
Unlikely.
Vind ik Wouter daarom minder grappig, innemend en intelligent?
Hardly.
Maak ik mezelf blaasjes wijs dat hij zich er überhaupt iéts van herinnert?
Tótally.

Maar herbeleef het samen met mij, again and again and again, en klik op de link onderaan. For now laat ik de overdaad aan hààkjes alvast aantonen hoe appalled ik wel ben over mezelf.