December 6th, 2005

Het verdriet van Grammene pt 2.

Posted by ishku in Wayback
“Hier sta ik dan”, dacht ik, “..ik kan evengoed doorlopen, niewaar?”

Maar tegen alle verwachtingen in, zowel van mezelf als van jullie, deed ik dat echter niet, en stond ik nog steeds roerloos op de bovenste trede van de trap. Waarom, beste menschen?

Daarom:

‘Hm’, zei ik alsof iets fouls mijn neusgaten prikkelde, ‘Is dat nu een auto die ik de oprit stilletjes hoor oprijden of wadest?’

In één nanoseconde zag ik het scenario voor me afspelen: Een lange manskerel gekleed in een zwarte stoffen mantel en een hoed waarmee Kris Wauters in het begin van Clouseau zijn statement trachtte te maken, draait de binnenkoer op en merkt tot zijn verbazing een schamele damesfiets op, half-opgeslokt door het hoge gras. In al zijn professionalisme als hitman/drugdealer graait hij voor alle zekerheid zijn Colt uit de binnenzak van zijn jas en draait, terwijl zijn ogen in spleetjes de omgeving aftasten, een geluidsdemper op de loop van het geweer. Hij gooit de autodeur dicht, kijkt nog eens om en verdwijnt geruisloos in donkere schaduwen van het huis. Hij weet dat wie binnen is, niet meer buitengeraakt zonder langs hem te passeren en die kraker die hij een aantal maanden geleden slapend op een oude geelaandoende matras had aangetroffen, had dat aan de lijve ondervonden.

Ik gaf mezelf een spreekwoordelijke dreun en verplichtte mijn chicken-ass om aan het dichtsbijzijnde raam te gaan checken hoe het nu eigenlijk zat. Desnoods kon ik me verstoppen achter of onder het harig/levende afval dat ongetwijfeld keihard krioelde van actieve bifidus, right?! In den oorlog hebben ze zeker ergere dingen gedaan.. like.. in karkassen van dode koeien kruipen om tijdens een huisinval niet ontdekt te worden door some very angry Germans. Zeker weten! En zij zullen het overleefd hebben hoor!

Dus ik trok richting raam en spitste mijn oren voor 5 heel lange seconden. Seconden waarin ik besefte hoe graag ik mijn mama zag en wenste dat ik de peace sign terug naar Jezus beneden daar had geseind. Jammer genoeg voor dit ongemeen spannende verhaal kwam er geen zwarte Sedan opgedraaid en gingen mijn acute gevoelens van berouw over in een volmondige ‘holy crap’ [ik moet dringend iets doen aan dat ferm stokpaard, btw] toen ik het behangpapier in de desbetreffende kamer aanschouwde. Een ontzettend druk patroon van een familie herders en schapen werd honderden malen herhaald throughout de 5 vierkante kilometer, om maar niet te zeggen dat ze overal waren en me dwongen tot het opzoeken van een andere kamer. Starende ogen in grote meervouden, ik ben daar namelijk niet zo goed in.

In de andere kamer stond een oud houten bureau en een kleerkast in diezelfde stijl, en beiden lagen bezaaid met bezittingen van de ex-eigenaar. Hoe raar het doet om oude vesten en kleurrijke bloemjurken aan een kapstok te zien bengelen in een anders overhoop gesmeten herenhuis, zullen jullie nooit weten, gasten. Geen familie om alles op te eisen, niemand die geïnteresseerd is om alles te onderhouden? Rare dinges, vind ik dat. Aber blijkbaar niet raar genoeg om mijn curiositeit te temperen en het bureau keihard te doorzoeken voor schatkaarten getekend door One Eyed Willy. Sommige lades zaten op slot, anderen schoven probleemloos open en onthulden stylo’s, biljarden papieren, nietjesmachines, rekkertjes bij de vloot en oude gazetten, het één al wat interessanter dan het ander naturlich.
Ik eiste het pak papierwerk terplekke op à la ‘weglopen is plaats verkopen’ en nam ze met bijzonder veel voorzichtigheid door. Een dagboek vergezeld van oude postkaarten en brieven versierd met potsierlijke letters vertelden de geschiedenis van de ex-bewoners en hun relaties, en lieten me heel even toe in de wereld van Grammene anno 1964..

(jawel, deel 3 bestaand uit een fantastische brief volgt)

2 Responses to ' Het verdriet van Grammene pt 2. '

Subscribe to comments with RSS or TrackBack to ' Het verdriet van Grammene pt 2. '.

  1. Jochen said,

    on December 6th, 2005 at 6:43 pm

    Je moet je links in een nieuw venster laten openen! Want iedere keer is alles weg he >:(

    …maar voor de rest is het wel spannend :)

  2. Hooch said,

    on December 7th, 2005 at 8:13 am

    Bij het horen van die auto zou er zo nog een koortje violisten op de zolder het deuntje van Psycho moeten beginnen jammen zijn..

Leave a reply

:mrgreen: :neutral: :twisted: :shock: :smile: :???: :cool: :evil: :grin: :oops: :razz: :roll: :wink: :cry: :eek: :lol: :mad: :sad: