Twee alwat oudere mensen zitten aan tafel soep op te lepelen en houden zonder effectief te spreken een fully-fledged conversatie. Niets meer, niets minder en ik vind die reclame zo mooi, hé. Zo getuigen van liefde en vertrouwen en al die andere dingen waarover Jezus en zijn apostelen vroeger keihard predikten. En waardoor je altijd 10 op 10 kreeg toen je lerares op een toets godsdienst vroeg waarover voorgaand bijbeluittreksel ging.

Net zoals ik al de ganse dag stiekem wens dat alles zou kunnen blijven zoals het nu is; perfect volmaakt. En laat ik dan vooral mijn overdreven sentimentaliteit niet vergeten die ertoe geleid heeft dat ik vandaag op het einde van de Road To Avonlea - aflevering toch ietwat betraand achterbleef, een kussen in mijn armen geklemd.

Ik zou mijn hypochondrische zelf niet zijn, moest ik gewoon genieten van het gevoel van algemeen geluk en niét piekeren over het feit dat alles eigenlijk alleen nog downhill kan gaan en ongeluk om de hoek loert. Maar deze avond kan ik het gevoel nog wat rekken, denk ik.

Jullie ook als jullie willen. Maar niet te lank want het is illegaal enal.