Mixtape 2.
Mijn eerste kilometers met White Lightening verliepen nogal aan de onrustige kant and what better way om jezelf aan een duizelingwekkende snelheid van 40 km/u gerust te stellen, dan het schijfje Sea Change van Beck in de CD-gleuf te steken? Strijkers, een rustige stem en gezapig tempo; meer heb ik niet nodig om helemaal zen achter het stuur te zitten. And so far nog geen enkel accident.. *vindt geen hout* *tiert*
7. The Rolling Stones - Wild Horses.
“Wiiiiild horsees, couldn’t drag me away.” Indeed, niet echt een eigentijdse keuze maar dit jaar stond blijkbaar nogal in het teken van oude bands ontdekken and a fine year it was. Het is en blijft mijn favoriete liedje van The Stones. En als je me even wil excuseren, ik ga even all over myself barfen omdat ik ze The Stones genoemd heb. Ik kan dat dus werkelijk niet poellen[(c) M!R], vind ik.
8. Led Zeppelin - Ten Years Gone.
Dé klepper van 2005, zo durft mijn audioscrobbler beweren en ik moet volledig affirmeren. Een intro die Toni Simoni-gewijs keer op keer door mijn hart snijdt en mij nog droever stemt dan de intro van Samba Pa Ti van Santana. Jullie weten intussen wel van mijn tussentijdse periode van wentelen en verdrinken in een zee van zelfmedelijden.. wel, dit liedje was degene die een gigantisch gat in mijn boot sloeg en de enige reddingsvest aan boord zomaar in de bek van een haai zwierde. And off I went, keer op keer.
Het blijft echter bloedmooi en groot is mijn verbazing over het feit dat zo weinig mensen dat liedje kennen én appreciëren. Net zoals bij The Stones zal je me trouwens ook nooit Zeppelin of Led Zep horen zeggen. Vraag me vooral niet waarom.
9. Coldplay - Green Eyes.
Why hello ishku en wees welgekomen in de 21ste eeuw!
Hoe kon ik Coldplay in hemelsnaam niét in mijn playlist zwieren? Ik ben nooit gigantische superfan van Chris en de zijnen geweest, maar ik heb me dit jaar toch meerdere malen betrapt op het draaien en blijven draaien van hun eerste CD’s Parachutes (l) en A Rush Of Blood To The Head. We Never Change, de meer voor de handliggende The Scientist, God Put A Smile Upon Your Face, Clocks en dan natuurlijk ook mijn Green Eyes. Hoe kan je er niet naar luisteren en van genieten?
“You’re the one that I wanted to fiiiiiiihiiind,
And anyone who tried to deny you
Must be out of their miiiiiind.
Coz I came here with a load and it feels so much liiiighter now I met you
And honey you should know, that I could never goooo ooon without you.”
Ik weet maar al te goed dat het een pure suikerbom is, maar bij sommige liedjes kan ik dat nu eenvoudigweg heel goed verdragen.
Laat het wel superhard geweten zijn dat, moest iémand het ooit in zijn gestoorde hoofd krijgen om ooit een liedje voor me te zingen en plein public, ik meer dan wellicht onherroepelijk door de grond zou zakken en keihard nooit meer zou terugkeren!
10. Absynthe Minded - Burning For You Baby.
Mijn eerste encounter met het vijftal afkomstig uit de buurt van Gent vond plaats in de Handelsbeurs ergens in mei. Ik had enkele dagen of weken ervoor wat Absynthe liedjes gevoerd kregen door abzg-Liesbet, maar echt volledig van de kaart was ik echter niet. Evenmin in de Handelbeurs zelf, waar ik volledig in vain op Acquired Taste zat te wachten. Een optreden is een optreden natuurlijk en het is altijd eens wat anders, dus ik liet me maar eventjes meeslepen door de schalkse oogopslagen & viooluitspattingen van violist (ja hoor!) Renaud Ghilbert, tot die gasten opeens de zaal tot verstomming sloegen toen ze My Heroics inzetten. De tijd stond stil, ik stond stil, net als mijn fellow luisteraars naast mij.. een instant hit, quoi?
‘Hm..’, wreef ik over mijn kin.. ‘thuis nog eens beluisteren.’
Zodoende werd ik verliefd op het ene liedje na het andere. Eerst waren de meest toegankelijk zoals I Am A Fan , Wash en I Like You When You’re Sad aan beurt, maar na een tijdje was ik dié liedekeins zodanig beugehoord dat ik wel naar de andere nummers moést luisteren, die tot mijn grote verbazing nog beter waren dan de makkelijke. Let’s Go, History Makes Science Fiction, Walk With Me, People Of The Pavement, In My Head en bij deze ook Burning For You Baby voerden mijn persoonlijke hitlijsten aan.
Absynthe Minded nomineer ik bij deze als ontdekking van het jaar, maar raad ik toch aan om te doen alsof To The Boredom Dying Slowly, zijnde het lelijkste liedje die een smet op hun discografie werpt, nooit gecomponeerd werd.
By the by; heeft iemand eigenlijk énig idee wat Ostyn bedoelt met ‘Enough said that makeshift is a comfortable chair’? Coz I sure don’t.
