Gisteren zit ik aan tafel te tokkelen en kon ik er met mijn hoofd niet bij hoe iemand in hemelsnaam het akkoord Bm poelen kan. Ik rek mijn vingers van mijn linkerhand op ongezonde wijze uit, haal er de wijsvinger van mijn rechter bij en bespeel de snaren met mijn elleboog om het enigszins te laten lukken. De gedachten ‘ik ga dit nooit kunnen’ en ‘ik suck vacuüm’ flitsten door mijn branie en mijn ogen begonnen te branden. ‘Ga ik nu beginnen bleiten ofwa?!’, zei ik vol verbazing en afschuw tegen mezelf, en nog voor ik mijn zin afgemaakt had, biggelde de eerste traan over mijn wang en begonnen mijn mondhoeken spastische trekjes te vertonen.

And there I went; badkamer binnen. Mijn safe haven waar mijn moeder en vader er niet zijn om mij terug aan het lachen te brengen waardoor ik een soort van bleitend lachen vertoon dat écht niet om aan te zien noch te horen is.

Na mijn ongeëvenaarde zelfmedelijden-gemengd-met-intens-verdriet-ervarink, vermande ik mezelf alweder en trok ik naar boven, waar ik de film A Hard Day’s Night nog eens opzette. Je weet het of je weet het niet, maar de Beatlemania is redelijk hard toegeslagen ten huize ishku, op een zodanige manier dat ik Bob Dylan in zijn slaap schaamteloos uit mijn zetel gerold en vervangen heb voor de jonge John Lennon op het toppunt van zijn viriliteit & werkelijk óózing met bovennatuurlijke charme (pre-bril/Yoko Ono-tijdperk). Een onvervalste teenagecrush vond zijn weg naar mijn hersenen tot ik besefte dat John Lennon al 25 jaar en een endeke dood is, en voor ik er erg in had, barstte ik alweer in tranen uit. En die goeie oude George Harrison met zijn zoon die een evenbeeld van zijn vader is, is ook al dood & begraven. En dan zie ik Paul McCartney schaamteloos Please Please Me zingen met allemaal vrende gasten op de instrumenten en bleir ik nog harder tegen de muren op. ‘Alle Beatles zijn ofwel dood of oud, en dat waren zulken goeie maten en daar schiet nu niets meer van oveeeer.. wat is het leven wreeeeed. Waar moet ik heen met mijn liefde? Ik zou ze wegspelen op mijn gitaar maar ik kan niet eens deftig speeeleeen.’

Vanochtend stond ik op met gezwollen ogen getuigend van mijn emotionele rollercoasterride van gisteravond & in de auto kon ik de Beatles niet opleggen zonder hard op mijn onderlip te bijten en mezelf aan te manen om een grip te getten of een skin te growen. Whichever happens fastest. Ik loop verloren, alsof ik juist uit een relatie kom en leef met een ongelooflijk sterke drang om ergens heen te trekken. Sco’lund of, of Nieuw-Zeeland ofzo. Tussen de bultruggen kano varen terwijl ze aan het jagen zijn en naar rotte vis ruikende lucht in het rond spuiten en intens gelukkig zijn wanneer ik hun staart zie slaan op het wateroppervlak. De wereld zien, and all that jazz. Als de Beatles het konden, dan kan ik niet achterblijven, denk ik dan. Ik ben maar 1 keer in mijn early twenties en ik wil geen kinders eer ik iéts gedaan of gezien heb. Punt.

Jaja, PMS hit me hard this time around. It hit me réal hard. Almost as hard as.. Norwegian Wood..