Er komt een moment waarop je merkt dat je te lang thuis hebt gezeten. Dat je zodanig gewoon bent van het huishouden te doen dat je je stoort aan gewoontes van moeders die naar je mening veuuul te traag werken en die je graag zou willen ontslaan als dat even zou kunnen. Het feit dat ze je gebaard hebben, bezillions bevuilde pisdoeken hebben gereinigd en je levend hebben gehouden tot je zelf de lepel naar je mond kon brengen, verdwijnt in het niets en je leeft in de overtuiging dat JIJ de motor bent die het huishouden draaiende houdt en niemand anders. De rollen van moeder & dochter worden plots omgedraaid en opeens is je moeder de slacker die wanneer je het groen votse in handen neemt om aan de afwas te beginnen, heur haar gaat wassen, balsemen en föhnen. En je snàpt het gewoonweg niet. Je kàn het niet vatten. Wat bezielt zo iemand? En het was milledju den eerste keer niet, hé!

De reeds afgewassen dinges stonden in een redelijk gevaarlijke Jenga-opstelling en toen ik klaar was, stond mijn moeder nog met de blazer in de hand. Ik liep voorbij en zei ‘ik ben klaar, hoor..’ om iets van mijn onderhuidse irritaatsie te ventileren, maar het lawaai van de haardroger weerhield me om effectief tot haar door te dringen. Heel eventjes wou ik een ‘lepel-slaat-op-casserole’ - mars houden, maar aangezien ze nog allemaal nat waren (!!!), zou ik zeker achteraf richting dweil en emmer geduwd worden en daar had ik geen zin in ze, maat.

Na een tijdspanne waarin gehandicapten éasily twee paar papier-maché eenden zouden kunnen maken, kwam ze tevoorschijn en vroeg ze me waarom het aanrecht er zo nat bijlag. En dat ik toch wéét dat, als ik zo omzichtig blijf omspringen met water, het hout binnen 10 jaar gans gekruld gaat zijn enal.

Ik zwijg en doe aan Zen aan honderd kilometer in d’uur.

*pauze*

‘JA.’

*gaat verder al Zennend naar boven*

*TIERT*

Echt, gewoon het hervertellen van de historie makes my skin crawl zodanig dat ik intussen al aan mijn diploma van 5000 meter zit.

FYI; het sollicitatiegesprek was aangenaam, maar natuurlijk way over my league zoals de vriendelijke meneer me ook liet weten, dus trok ik erna naar het zoveelste interimkantoor om mij in te schrijven en me weg te laten sturen met de gebruikelijk boodschap ‘Als w’iets vinden, dan bellen w’u zeker.’

Blijkbaar was ik té goedgezind en lacherig thuisgekomen wat meteen de aanzet was voor..

Dat alles onder de boodschap ‘Kijk Kim, ik trek mij niets meer aan en ik zeg niéts meer.’
Mijn moeder en ik werken elkaar zodanig op de zenuwen dat een partijtje worstelen niet lang meer op zich zal laten wachten en ik verdorie geen haargetrek schuwen zal wanneer de scheidsrechter niet kijkt*.

‘t Is maar voor te zeggen dat het férm tijd wordt dat ik moeders vleugels afknip, ritueel verbrand en mijn eigen paar laat groeien. Puberty is een friggin’ walk in the park vergeleken met dit.