“250 gram barbecuehesp, 1 potse préparé en 6 schellen kippewit mee kruiden.” staat op het kladje dat mijn moeder me elke zondagochtend in mijn handen schuift. Allez ja, de inhoud varieert wel, maar het briefje is een constante. Je zou kunnen denken dat mijn moeder en ik ’s zondags graag zottekes doen en van kruidenierke spelen, maar de realiteit is helaas anders. Op zondag word ik er namelijk op uitgestuurd de komende week onze boterhammen van enig beleg te voorzien en dat beleg kan ik vinden in de winkel die net naast ons huis gevestigd is. Het is een winkel die het leef- en werkdécor vormt van Vrouw Kruidenier, Man Kruidenier en Kleuterdochter Kruidenier, maar eveneens de eerste thuisbasis was van mijn gezin. Jawel, het huis met kelder. *werpt kwade blik van kelder en vervolgens naar onbestaand diploma*

Ik zet een halve voet binnen en alsof ik een onzichtbare barrière heb overgestoken, beland ik in de wereld van voorspelbaarheid to the max. En dat gaat dan meestal zo:

-”Aaaaaah dag Kiiiiim!”

-”Huiy..”

-”En?” *lipt mee* “Weggeweest gisteravond?”

“Nope.”

-”Aaah, welja, thuiszitten is ook keer leuk en gezellig!”, zegt de man vervolgens, daarbij zijn uitstalraam brekend wanneer hij zijn gehele persoonlijkheid uit de ruit zwiert om mij te plezieren.

Hanyway, juist wanneer de afgeronde gesprekken over het weer en het feit dat de préparé àltijd op is, mij doen denken dat ik in de clearzone beland ben, komt hun kleuterdochter vanachter de toog tevoorschijn gesprongen. De laatste tijd kan ik effectief verstààn wat ze zegt, dus dat is OK, en spelen met kinders is altijd leuk om de tijd te verdrijven, dus ik zet mijn speels gezicht op en het meisje duikt weg achter de ijskreem-frigo’s. In het begin moet ik enkel maar verrast om één van de hoeken kijken om enig gekir van haar uit te lokken, maar op de duur wil ze méér & méér en dat juist op het moment dat ik er carrééjmenté genoeg van heb.

“Pak me daaaaaan!”, roept ze luid, en ik kijk zoveel mogelijk de andere richting uit wanneer ze met haar hand in haar onderbroek richting kruis verdwijnt. “Gureat.”, denk ik terwijl ze blìjft roepen tot ik uiteindelijk besluit haar achterna te lopen om te voorkomen dat ze me toch maar niét zou aanraken, want ja, ik vind dat viés ja. Helaas lok ik het omgekeerde effect uit en verwijden mijn pupillen lijk 8 keer wanneer ik merk dat ze rechtsomkeer maakt en met uitgestrekte handen richting ik komt aangelopen.
“God neeeeuw!”, schreeuw ik diep in mijn binnenste wanneer ze herhaaldelijk met haar “werkhand” in mijn zij port, en ik besluit om keihard weg te lopen naar de kassa alwaar haar papa vertederd staat te kijken naar zoveel gekkigheid maar eigenlijk géén idee heeft wat er gaande is, godverdomme!

Alweer schreeuwt ze ‘pak me daaaan!’ en om haar ditmaal voor te zijn en het awful scenario van daarnet te ontwijken, duik ìk verstoppertjesgewijs als een geleerde gazelle achter de ijskreemtoog en loopt zij doodweg zonder omkijken de privé in waarbij ze de deur achter zich dichttrekt.

Ik zit nog steeds met mijn speels gezicht achter de constructie gehurkt, wanneer “Uw bestelling is klaar, Kim”, door de winkel echoot en ik eindelijk besef dat niemand me zoekt. Ik leg mijn haar goed, stel me terug recht alsof er niets gebeurd is, neem mijn bestelling in ontvangst en sla de deur achter me dicht met de boodschap “En nog nen goed zondag, hé Kim!” in mijn oren.

Waarop ik mij meestal onder een auto probeer te smijten, die helaas altijd nét voor het raken tot stilstand komt waardoor ik als stuurloze tol over de baan rol, ik mijn haar goedleg en terug naar het huis zonder kelder vlucht.