“Ei”, zei ze, “wordt het geen tijd dat de hond terug gevaccineerd wordt?”

Met een gezicht à la “˜how in the héll should I know’, haalde ik arrogant mijn schouders op en trachtte zo getormenteerd mogelijk mijn moeder aan te staren. Soms kan ik heel onvriendelijk zijn en dan behandel ik àlle vragen als zijnde domme vragen.

“Wat zouden we eten vanavond?”
“Duuuhhhr.. kan het mìj wat schelen?” *kijkt getormenteerd*

Gebrek aan kelder, zeg’k.

Maar ik wist het dus niét en mijn moeder verklaarde de jacht naar het vaccinatieboekje voor geopend.

“Ei”, zei ze, “wete gij het vaccinatieboekske liggen?”

Mijn lichaam maakte zich klaar voor de irritatie-special zijnde een dubbele oogroll begeleid door een geagiteerde zucht, maar vooraleer het proces deftig op gang kon komen, hield ze het boekje triomfantelijk boven zich uit en belde ze de veearts op.

“Morgenmiddag komt hij af, Kim. Maakt dat ge in de buurt zijt; Midas voelt zich veiliger bij u..”, zo luidde het verdict.

“Ma joooone..”, zei ik bij wijze van weerlegging, terwijl ik diep in mijn binnenste all “It’s like.. seeeuw true!” deed en genoot van de non-alcoholische doch gevaarlijke cocktail van trots, liefde en een maximum aan capabiliteit. Hij smaakte lekker.

Uiteindelijk werd deze middag aan de deur gebeld en gebood mijn moeder me naar beneden te komen. “Keep your knickers on, hier ben ik al, jongens!”, dacht ik terwijl ik mezelf spreekwoordelijk op de borst sloeg en op de tonen van “˜IIIII save the day, I save tomorrow, so I can find a way!” de trap afdaalde. Ik trof een naar sigarettenrook geurende veearts aan en een hond die langs geen kanten wist wat er gaande was. Compleet begrijpelijk, vond ik dat.

Ik leidde Midas in de zetel en monsieur le vétérinaire nam het besluit, om na de spuit zijn oren eens grondig uit te kuisen en haalde daarbij een dertig centimeter lange oorstok uit zijn tas. Stiekem hoopte ik dat hij nog 37 aan-elkaar-geknoopte-kleurige-neusdoekjes en een konijn uit zijn tas met dubbele bodem tevoorschijn zou toveren, maar ik zag Midas’ pupillen verwijden toen hij langszij de gigantische oorstok in de gaten kreeg en voelde dat het my time to shine was.

“‘t Is niets Midaske”, zei ik met mijn meest geruststellend stem en ik streelde zijn rug herhaaldelijk om hem te laten weten dat ik er voor hem was. “I got yo’ back, Mydus!”
Ik neep mijn ogen tot spleetjes en wees hem emotiegeladen aan. “Jij en ik, brotha! Jij en ik!”

Oorstok na oorstok verdween in en uit het gapende oor en de ganse oorsmeerprocedure verliep vlotter dan verwacht; geen teken van agitatie en het koteren was volledig onder controle. “Man toch, ik ben zó de houndwhisperer”, dacht ik nog voldaan glimlachend en op dat eigenste moment besloot Midas dat het genoeg geweest was. Onverwachts trok hij zijn kop uit de houdgreep en kwam by doing so nogal onzacht in aanraking met mijn neus. Ik had het waarlijk niet zien aankomen. Die hond en ik zijn clóse, begrijp je? Tight, a’ight?!

Ik trachtte zo goed als ik kon de bloedvloed met beide handen op te vangen terwijl ik naar de badkamer liep, en troostte mezelf met de gedachte dat hij zeker naar mijn moeder had gemikt. We lijken veel op elkaar ook. Ik begreep het volkomen.

“Ei!”, riep ik richting moeder, “waar liggen de waslapkes feirlijk?”