Ik vind kleine mannen wijs, ik.

Zo tussen 10 maand en 7 jaar vind ik ze de max. Vanaf 7 jaar beginnen ze snotty te doen en krijgen ze vrienden & vriendinnetjes die ze veel wijzer vinden en waarmee ze willen optrekken. En waaróp ze willen trekken, door hetzelfde merk speelgoed te eisen en dezelfde kleren te dragen en ik ga dat zo niet kunnen verdragen. Nooit geen Polly Pocket gehad ik, and I turned out just fine. God, wat wou ik Polly Pocket. Zo een babyblauw of roze doosje met een prachtige miniatuurwereld binnenin, met veel glitters en mini-slierbaantjes. Ik had Pally Packet, peis ik. En eigenlijk alleen maar 2 peedietjes, waarvan 1 zijn benen na 2 dagen afgebroken waren. Mijn moeder had ze er terug met secondelijm aangeplakt, maar hij kon ze dan niet meer plooien en leefde als een plant en ach.. it got really ugly at the end.

“Zij keer uw eigen! Kweek een persoonlijkheid!” ga ik zeggen, met als gevolg dat mijnen hypothetische kleinen op zijn eerste schooldag meer dan waarschijnlijk tijdens speeltijden te vinden zal zijn in het brooddooshoekje. Onder brooddozen bedolven. En iedereen zal lachen en wijzen (vooral dat één vetzakske), maar er zal hem een meisje vanonder haar muts medelijvol aankijken en hem brooddoos per brooddoos vanonder de hoop halen. En aangezien zij als cool kid wordt aanzien, zal iedereen één voor één komen meehelpen en wordt hij op’t einde omarmd door het vetzakske dat voortaan zijn beste vriend wordt. En het meisje wordt dan zijn latere vrouw.

Hij gaat haar na de middelbare school niet meer zien, tot hij ze toevallig tegen het lijf loopt in de Colruyt. “Gij hier!”, gaat hij zeggen, en ze gaat haar GSM-nummer op zijn kasticketje schrijven omdat hij te schui is om het zelf te vragen. Ze gaan uitgaan, maar hij gaat Vetzakske meevragen als buffer omdat hij niet zeker is of ze nog iets tegen elkaar te zeggen hebben, maar al gauw zal blijken dat dat een onnodige maatregel was. Voorbestemdheid and all that.

Ik wil ook niet dat hij een GSM krijgt voor zijn plechtige communie, noch dat hij veel naar TV kijkt, op de computer speelt of aan de Playstation zit vastgeplakt. Ik wil een avontuurlijk kind dat graag vlotten bouwt, door de loep naar lieveheerstbeestjes kijkt en een mierenkolonie voor kerst vraagt. Liefst draagt hij ook een bril en is hij roodharig en gevoelig voor zonlicht. En hij mag Alexander heten. En rooie wollen truien dragen. En zijn mierenkolonie zal uitbreken en hij zal gebeten worden, vol rode plekken staan en wanneer ik samen met zijn vrouw in zijn album vol kinderfoto’s kijk, zullen we d’er nog hartelijk om lachen.

Maar wat ik ga doen als’t een meisje, weet ik niet zulle.