Enough said the makeshift is a comfortable chair..

Reeds sinds enkele dagen ben ik aan het grasduinen in het boek ‘Motivatie en persoonlijkheid’ van Maslow. Het heeft geen mooie kaft en het was evenmin ‘boek van de week’ en toch ben ik eraan begonnen. En in feite klìnkt het wel slim, hé. Het maakt indruk, niewaar? Net zoals het woord ‘al’ vervangen door ‘reeds’. Indruk!

Ik laat het boek altijd zo extra obvious mogelijk in mijn voituur liggen want er zou maar eens studmuffin moeten passeren, het boek opmerken en me toeroepen dat ik blijkbaar niet enkel over verblindende looks beschik, maar eveneens een serieus stel hersenen in mijn bezit heb. Waarop we beiden in Pussycatdolls-gebeep zouden uitbreken en ik met mijn derrière tegen zijn been aan zou schuren natuurlijk. Little would he know dat ik de hoofdstukken die er te moeilijk uitzien vakkundig oversla en ik eigenlijk allerminst geïnteresseerd ben in de wetenschappelijke benadering of it all.
Ik lees het om op mezelf toe te passen. Om inzicht te krijgen, te onthaasten, innerlijke vrede te vinden en all die crap die de Flair aan hun lezeressen verkoopt en er vantijds al eens wat gratis mascara bijsmijt.

Ik dacht altijd van mezelf dat ik zo’n beetje the odd one out was, de friekonaliesj, de frikandel special as it were op vlak van gedachtes. Bijzonder megalomaan van mezelf, ik weet het, maar toch was het zo. Ik heb me altijd vergeleken met de rest en gezien hoe zij populairder, nerdier, kleiner of groter en dommer of slimmer waren, en dacht bij mezelf dat niemand quite like me was. Dat zorgde niet alleen voor enige afzondering en vereenzaming, maar ook voor nogal een lage eigendunk terwijl dat misschien net omgekeerd evenredig overkwam bij observators. Jawel, beste lezers, jullie krijgen het nieuws firsthand; die ishku, die liet haar zelfvertrouwen nogal een endeke leiden door feedback van derden, en wanneer die onbestaand of slecht was, dan voelde ishku zich een nul. Let vooral hoe ze overschakelde naar derde persoon wanneer het haar te gevoelig werd! Inzìcht!

Ik wil maar zeggen dat ergens onderweg een mens zichzelf en allerhande kleine trekjes leert kennen. En ze ook meer kan relativeren. Of toetsen aan een boek, begod en op die manier beseffen dat élk mens naar dezelfde dingen streeft. Die behoeftepyramide, dat is mij d’r eentje, denk ik zo..