De ovenhete ochtend in kwestie diende zich aan en z’n vrouw vroeg hem of hij het eigenlijk wel zag zitten, in zo’n warmte; “34 graden ga’t worden, ebben ze gister’n gezeit. Kijkt naar de boane, ge kunt er spekreepkes op leg’n.”.

“Mireille,” zei Jean-Marc met een indrukwekkende vastbeslotenheid, “ik geve nui nie meer op!”

Hij voegde de daad bij’t woord, trok de schoen aan voet en liep gezwind met een roze frigobox gevuld met Isostar-flessen richting kofferbak. Mireille staarde hem bewonderend na, doch kon het niet laten om daarbij bezorgd in haar hals te wrijven alwaar haar eerste rooie stressplek een feit was. En wat Mireille niet zag, was dat Jean Marc’s gezicht eveneens betrok toen hij zijn rug naar haar draaide. Nooit had hij zich zo log doorheen het trainingstraject gehesen als deze morgen. Zowat driekwart kilo van zijn courage was hem in de schoenen gezakt, wat het lopen er niet bepaald makkelijker op maakte, dat spreekt.

Van opgeven was echter geen sprake. Niet nu iedereen zo trots op hem was, en hij als een soort van voorbeeld diende voor alle mannelijke veertigers in de straat. Philippe van rechtover liep sinds een tijdje mee op training, en ook Hans leek zich ervoor te interesseren eens zijn handblessure helemaal van de baan was. Nee, hij mocht niet dénken aan de teleurstelling die hij zou teweegbrengen wanneer hij aan de start moedeloos met zijn hoofd zou schudden en bekennen dat hij het helemaal niet zag zitten. Hij moest doorzetten voor zichzelf én de anderen, en hij moest het laten lijken alsof hij op ‘t op zijn één been ook zou kunnen, tedju.

Mireille en Jean-Marc waadden voorzichtig met hun crèmekleurige DAF tussen tientallen mannen die het “˜you scratch my back, I’ll scratch yours’ ““ systeem toepasten en elkaar hun schouders aanboden tijdens het stretchen van dijspieren, kuiten en ander loopgerief. Bij een drietal dat wat voor zich uit blaasde en hun benen losschudde, hielden ze halt. Mireille stapte uit, terwijl Jean-Marc nog even verstard zijn klamme handen op het stuur liet rusten. “Ewel?”, zei Mireille toen ze haar hoofd door de autoruit stak. Jean-Marc haalde nog eens diep adem en zwaaide met een grote glimlach het portier open.

Wat hij zag, was ongelooflijk. Hij was omringd door broekventjes van een eind in de twintig, en geen enkel ervan scheen enigszins te zweten. Bij J-M anderszijds sierden zweetdruppels de grootte van bolleketten zijn voorhoofd, terwijl de rest van de spreekwoordelijke knikkers zich groepeerde in zijn broek.

“Komaan J-M! Dat is toch twee keers niets!”, zei hij in een poging zichzelf op te peppen. “Ge neemt gewoon uwen favoriete hoofdzweetband ter hande en het probleem lost zich vanzelf op!”

Hij stapte naar de kofferbak waar al zijn spullen in zijn sportzak verzameld zaten en tastte wat in het rond. Frigobox, ja. Extra trainingspak, ja. Handdoek, ja. Favoriet hoofdzweetbandje, neen.

“Mireille!”, riep Jean-Marc enigszins gealarmeerd, “Waar is mijnen gelukshoofdzweetband? Ge weet wel, dien die ik van ons Deborah gekregen heb. Waar “˜champion’ op geborduurd staat?”

-”In de kofferbak, Jean. Bij uw ander goeds.”

-”Neen jong, ik vind em nie.”

Mireille zuchtte, smeet haar ogen ten hemel en besloot zelf maar een kijkje te gaan nemen, ervan overtuigd dat ze hem in 1 2 3 o’ clock, four o’ clock rock te pakken zou hebben. “Frigobox, check. Training, check.. tiens.” Marc keek over haar schouder mee en besefte dat het kwaad geschied was. En thuis, thuis op de keukentafel lag een witte band te wachten op een zweterig baasje dat er nooit zou komen.

Jean-Marc’s ademhaling versnelde en de lichte paniek in zijn hoofd trachtte met een hamer en beiteltje verder door te breken. “Godverdomme, godverdomme, godverdomme!”
Zonder de gelukszweetband die hij van zijn enige dochter gekregen had, voelde hij zich simpelweg naakt en ondànks de hoge temperatuur, kwam dat niet bijster goed uit. Bijgeloof is een krachtig iets, en zijn moed was al zo fel geslonken door zijn slechte training.

Hij stond op het punt zijn hoofd te laten hangen, toen een luid bekend gegiechel zijn aandacht trok. Daar stond Mireille, met 1 been lichtjes opgetrokken met veel plezier een manskerel’s biceps te bevoelen. De adrenaline zocht zich een baan door zijn lichaam, en in een vingerknip had hij zijn tenue aan, nam hij Mireille bij de arm en riep hij al wijzend naar de kerel in kwestie: “Ik zie u! Aan de finish!”

“Ver achter mij welteverstaan!”, zei hij nog omkijkend.

“Jaja, “˜k kom er ik wel!” zei hij tegen zichzelf, en Jean-Marc en Mireille verdwenen in een mensenzee, op weg naar de start.