Mijn aankopen swingen de pan uit. De pan waarvan, moest iemand me vragen ‘panneke kopen?’, ik direct zou vragen: “Kan ik met Bancontact betalen?”

Vorige week waren het kleren, deze week een nieuwe wintervest en een insànely goedzittende broek, en vandaag ging ik voor ceedeets & besloot ik in al mijn newfound impulsiviteit eens te gaan zien of de plaatselijk PC-winkel nog open was en of die soms geen interessante monitors in de aanbieding had.

“Maar natuurlijk!”, zei de verkoper met zijn breedste glimlach en de man rook op dat moment zodanig zijn kans dat een ronddraaiend strikje & bijhorende claxon hem niet zouden misstaan hebben.

Hij nam zijn dansstok en begon musicalgewijs allerlei monitoren aan te duiden en prijzen in het wild te schieten.

“Hebt ge er die momenteel in stock zijn en ik direct zou kunnen meenemen?”, zei ik met een verwilderde blik in mijn ogen.

“Maar natuurlijk!”, antwoordde hij en al tapdansend voerde hij me mee naar de monitor waar ik op dit eigenste moment mijn getypte tekst zie verschijnen.

“Why shucks! III”ll tàke it!”, wist ik te zeggen en we legden onze handen op de knieën en vonden zo onze weg naar de kassa.

Welgeteld 10 minuten heeft het geduurd. Tien minuten waarin ik beslist heb dat ik niet langer à la Fonzie op mijn monitor wou kloppen wanneer hij weer één van zijn grillen kreeg en besloot om mijn beeld in een shade van donkerte te tonen. Well, no more!

En bij deze ben ik wel degelijk de vuilste consumptiewhore van groot-Deinze en omstreken. *wrijft begerig over haar harde kredietkaart*