Vandaag zag ik mezelf genoodzaakt de trein te nemen naar een onbekend deel van ons land, zijnde Brussel. Datzelfde Brussel dat ik eigenlijk alleen ken van in de liedjes van Johan Verminnen & Liesbeth List waardoor ik dus bijgevolg wist dat er:

1. Ooit een Rue De Bouché is geweest.
2. Brussel ooit een bruisende stad was.

Hardly what one would call een informatiebruisbal, now is it?

En niet alleen ben ik downright zwàk op onbekend terrein, maar heb ik eveneens een beetje lak aan treinen. Ik had dus eigenlijk lak aan de gehele situatie, maar er was helaas geen Houdini-way out. Dat vond ik zwak. Ahahahaa!
Toen ik me vanmorgen uiteindelijk nestelde in het bijzijn van een al wat ouder koppel, vroeg ik dan ook al trippelcheckend of het wel de trein naar Brussel-Noord was.

“Ben je wel zeker?!”, wou ik er nog hysterisch bij vragen, maar de man was me voor en stelde me gerust dat zij eveneens naar Brussel-Noord moesten. Maar hij loenste, dus misschien had hij het verkeerde perronnummer afgelezen ofzo..

Pas toen de conducteur de bestemmingen één voor één reciteerde, vleide ik me met een gerust hart in de zetel en vroeg ik in al mijn euforie naar de reden van hun trip. Soms rolt dat er gewoon uit en beklaag ik mezelf voor de vraag omdat mensen dan soms veronderstellen dat ik daar een extra halfuur uitleg bij wens te horen.

“Jach, mijn vrouw en ik (loensende man kijkt kortgekapt vrouwmensch liefdevol over de thermische Coca-Cola tas aan) ondernemen elk jaar een soort van tripje. Anders zitten wij altijd aan de kust, hé. Het is fijn om ne keer de rest van’t land te zien.”

Ze waren eind de veertig, vermoed ik, en nog steeds zo zotjes doen & elkaars hand vasthouden. Ik vond het redelijk puik tot ik besefte dat ze mekaar zekers maar 3 maanden per jaar kunnen zien, afhankelijk van de verlofdagen die hun beschutte werkplaats hen gunt. Maar toch, ik vond het schoon, besloot het daarbij te houden en greep naar mijn oortjes om Barry White voor me te laten zingen.

Maar dat was echter buiten de waard gerekend. De waard die ditmaal in de huid van een loensende man met een fluo-streepjes polo was gekropen.
“En wa schikte gij te doen dan?”

“Och, ik ga naar één of andere selectie van de Pooowst om te zien of ik al dan niet een contractverlenging kan krijgen.”

Ik vond het niet erg om dat te beantwoorden, want een beetje interesse streelt al eens uw ego, maar al gauw werd dat ‘beetje’ vervangen door ‘te veel’ toen hij me vroeg hoelang ik al bij de Pooowst werkte, en wat ik van hun producten vond, en of ik al veel met de trein gereisd had, yada yada yada.

En daar zat ik, nog steeds aarzelend met mijn luidspelende oortjes in de handen, de muziek aan mij latend voorbijgaan. En daar zat zijn vrouwmensch, die alsmaar viezer over haar met lucht gevulde bomberjack-kraag naar mij keek. Fijne spleetjes die ooit volle ogen waren, keken afwisselend naar haar man en mezelf en toen ik merkte dat zijn hand niet meer in het hare verstrengeld zat, maar testosterongewijs op zijn knie lag, trok ik aan de spreekwoordelijke alarmbel.

“Jach!”, zei ik al semi-geeuwend, “ik ga nu wel nog een beetje naar muziek luisteren hé! Allez, ‘t amusement op ulderen trip enzo!”

“Gij ook, gij ook!”, lachte hij. Ik lachte terug en zij greep naar het hand van haar geliefde die deed alsof hij haar aankeek, maar onderwijl met zijn slechte oog mijn blik in de ruit trachtte op te vangen, de cross-eyed sneaky bastard!