Feit: mensen die iets heel goed kunnen, zijn aantrekkelijk beyond words.

Zo zat ik gisteren met open mond naar de Harlem Globetrotters te staren die zo vriendelijk waren een heel klein stukje Amerika naar de Lotto Arena te brengen. De commentator raasde alsof hij ‘Rocky vs Clubber Lang’ aan het verslaan was, de Afro-Amerikanen praatten Afro-Amerikaans, de mascotte deed helemaal kuraaaazy en de cheerleaders sucktigen voor dood. About as real as it gets, denk ik dan.

En ik maar meeklappen en zingen. En “waaaah!” roepen. En denken van “Màn, het is waarschijnlijk superwijs om een Harlem Globetrotter te zijn.”

Het was waarlijk geleden van de Tour in ‘96 dat ik mijn vrouwelijke geslacht nog eens zo vervloekt had en zó jaloers was op een ogenschijnlijk fantàstische groepssfeer. Mannen in groep hebben altijd meer plezier dan vrouwen. Mannen met bezwete bulging biceps waarschijnlijk nog méér, wil ik wedden.

En wat nog meer van swell entertainment kan getuigen is het feit dat ik, voor iemand die zich nogal eens raar dreigt te gedragen in crowded dark places, ik me gisteren als een sociaal correct rolmodel gedragen heb. Ik heb niet gebraakt op zwangere vrouwen, noch heb ik als een bezetene de nooduitgangen in de gaten gehouden. Dus kudos voor de Globetrotters, en voor iedereen trouwens die mijn hersenen kan stopzetten zonder het gebruik van een stomp voorwerp.

Alleen jammer dat het volk bij het verlaten van de parking hun eenheidsgevoel blijkbaar aan de deur achtergelaten had.

En dat ze een kerel in een rolstoel erbij gehaald hadden. Kinders, OK, leuk. Maar een kerel in een rolstoel erbijhalen en er dan gewoon een beetje rondstaan, ik vind dat gelijk altijd een beetje triestig. Maar dat heeft dan wellicht meer met mijn trots te maken dan wat anders. En ja, dit gaat zekers in het verkeerde keelgat schieten, maar inspirerend zijn ze alleszins. De basketters. Niet de mensen in rolstoelen. I should probably stop talking.