Man man man. Verhaal van de dag, honderd procentjes waargebeurd:

Jewish guy walks into a bar. Gay kerel in his thirties stapt binnen in het kantoor met in zijn hand een te valideren lottobiljet en vragend om een Quick Pick van vijf euro. Ik vraag of het voor Superlotto is, waarop hij zijn hoofd schudt in onwetendheid en beweert dat hij’t maar doet in opdracht van zijn oude buurvrouw. OK, aardige manspersoon, ik zal eentje van Superlotto nemen, en kijk eens aan, ge hebt ook nog eens €2,5 gewonnen, hier is uw bonneke daarvan. Ik vraag €2,5 euro, hij legt een briefje van vijf in mijn schuif, waardoor ik afleid dat dat oude vrouwmens niet eens wist dat ze €2,5 gewonnen had, dus kijk eens aan; iedereen gelukkig! Ik geef hem, zoals het hoort, €2,5 terug, knik hem nog een prettige dag toe, and off he goes.

Alvast mijn excuses aan iedereen die hier een hilarische clou verwachtte, of het einde van een ongelooflijk grappig verhaal. Dit is het soort van blogpost waar de plezante ondertoon plotsklaps verdwijnt, en Bambi voor je ogen onder een truck terechtkomt en sterft voor je er zin in hebt.

Vijf minuten later stormt hij terug binnen: “Zeg mevrouwkeuh!”, roept hij met een stem die enkel niét uit de toon zou vallen ergens temidden van een schietkraam en een paardenmolen, “Gij hebt mij wel die €2,5 niet teruggegeven, hé.”

Enter Bambi-truck.

-“Ik meen mij nochtans te herinneren van wel hoor, meneer.”

-”Ahja? En hoe zou ik het dan kunnen verloren hebben op weg van dit loket naar mijn auto?”

-“Dat zijn eigenlijk mijn zaken niet, meneer.”

-“Gij hebt mij dat geld niet gegeven!”

-“Jawel, hoor.”

-“Niewaar!”

Aangezien we zo nog een tijdje zouden kunnen doorgegaan zijn, stelde ik maar wijselijk het volgende voor:

-“Kijk, ik zal mijn kas tellen en als blijkt dat ik een teveel van €2,5 zitten heb, dan geef ik u dat graag terug.”

Het lijkt alsof ik beheerst en rustig handelde, maar dat was ik op dat moment allesbehalve. Inwendig pompte ik al mijn energie in het weren van een vroegtijdige Parkinson-aanval bij het tellen van mijn fortuin, terwijl het heerschap mij met gekruiste armen bleef aanstaren. God kwam even langs toen ik tot hem voor een correcte kas aan het bidden was, en ik denk dat Satan mijn ziel maar met luttele seconde gemist heeft, toen ik overwoog keihard te verkopen voor een worry-free nuloperatie.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de situatie er niet bepaald beter op werd toen andere klanten begonnen toe te stromen en hij hen met grootse gebaren vertelde dat ik zijn oude oude buurvrouw niet eens haar miezerige lottowinst gunde. Geloof me vrij wanneer ik zeg dat ik jullie maar al te graag zou willen verblijden met het citeren van alle rake en grappige oneliners die ik hem op dat moment in mijn hoofd aan het toewerpen was, maar ik vrees dat ik te druk bezig was met voorkomen dat mijn hart uit mijn ribbenkast zou springen en ik al huilend & krijsend naar de toiletten zou lopen.

-“Zeg! Peisde gij da kik van gans den dag nergens naartoe moe ofwa?! Ge moogt mij anders mijn verspilde uren nog vergoeden ook! Dat is ook alleszins de laatste keer dat ik keer iets doe voor iemand, weet da maar goe!”

-“Meneer, ik ben mijn kas aan het tellen zoda we beide duidelijkheid zouden hebben, en als blijkt dat ik écht een fout gemaakt heb, zet ik die onmiddellijk recht, OK?”

Ik zou hem graag verzocht hebben eventjes zijn stomme muil te houden, maar dat bleek niet meer nodig toen ik ontdekte dat ik €0.03 te veel had en ik dus werkelijk niets in de handen, noch mouwen noch kas verstopt had zitten.

Dus, in plaats van zich waardig terug te trekken of zielig af te druipen zoals iédereen zou reageren, besloot hij mijn overste aan te spreken over de dingen die ik dríngend eens zou mogen bijleren, waarop hij nog wat klanten aanporde en bij het wijdbeens lopen naar de deur nog eens herhaalde dat we beide vuile dievegges en leugenaressen zijn. Ik, omdat ik graag steel van oude meetjes, en mijn bazin, omdat ze’t volste vertrouwen heeft in mijn kunde, en ze bijgevolg helemaal mee in dat weldoordachte complot van me verwikkeld zat.

Ach, bij zijn vertrek had ik mijn brein nog de opdracht gegeven vriendelijk te lachen en te doen alsof alles relatief OK was, maar mijn mond wrong zich in allerlei rare grimassen waarvan ik niet eens wist dat ik ze effectief kon maken. Tien minuten later leek alles wat ik neerschreef nog steeds op een psychedelisch connect-the-dots spelletje en sindsdien schud ik zo om het kwartier eens met mijn hoofd, mezelf afvragend waar zo’n mensen gemààkt worden.

En waar die friggin’ camion rondhangt wanneer je hem nodig hebt, God damn it.