Jullie weten het of jullie weten het niet, maar zoals iedereen > 1980, maak ik deel uit van de generatie ‘Kinderen Van De Technologie’, je weet wel, de soort die ervan houdt uitzinnig met hun lichaam in een hoop reclameblaadjes van den Eldi te rollen en het niet kan laten wel 28 keer per dag het schermpje van hun GSM met behulp van adem en mouw schoon te vegen. (Of misschien is dat laatste enkel ik.) Net als jullie deins ik er dan ook niet bepaald voor achteruit wanneer iemand een toestel met meer dan 3 knopjes onder mijn neus schuift, tenzij die iemand er om één of andere obscure reden van houdt om met een fàxapparaat onder zijn arm te lopen en eroewp kieckt die onder neuzen van onschuldige mensen te duwen. Faxmachine Man, als het ware. Faxmachine Man with severe issues, more like it.

Anyhoo, met een faxapparaat, zijnde wel degelijk het meest overbódige elektronische toestel since the dawning of mankind, heb ik eigenlijk nooit iets gehad. Niemand heeft ooit de moeite genomen om mij tijdens mijn lagere schooljaren bij de hand te nemen en me uit te leggen dat dat papier zich niet écht vanzelf oprolt en via een snoer naar een ander huis reist. Ik moest dat maar gerieken en allemaal maar normaal vinden, en ik denk dat daar de basis van mijn complete gebrek aan voeling en verbondenheid met de faxmachine ligt.

Al die tijd slaagde ik erin een faxloos parcours af te leggen, tot ik een tijdje geleden op mijn werk oog in oog met zo’n beige monster stond. Ik zou jullie graag vertellen hoe ik vervolgens gedrenkt in printerinkt al rollend over de vloer met het faxapparaat lag te worstelen, maar dat zou gelogen zijn. Faxapparaten kunnen namelijk alleen maar faxen, en eventueel op de grond vallen. Overbodig is the word.

Na 2 minuten tevergeefs zoeken naar een volgens mij volledig logische ‘FAX‘-toets, besloot ik dan maar de hulp van mijn collega in te roepen die me liet weten dat ik het papier misschien in de juiste schuif kon steken, en eventueel ook een faxnummer kon ingeven.

Waarop ik me schalks omdraaide, een rol Mentos uit mijn mouw schudde en al knipogend de lens inkeek om er een mooi eind aan te breien. (Which is also false, waarvoor désoléej, maar mijn verhaal ging werkelijk nergens heen, dus zet ik maar alles op mijn alweer bijzonder geinige titel.)