Halfzes, zei ik dus. Een taxichauffeur zette ons af aan de balie van het hotel, waar we door een vrouwmensch die haar zuurstof uit te veel praten leek te halen, naar de hotelkamer geleid werden. Ze deed de deur voor ons open, en het kamerbreedtapijt ving de schok van onze vallende onderkaken op toen we vaststelden dat onze slaapplaats all that and then some was. Geen superstrakke luxe, maar simpelweg zo één van die plaatsen waar je je in een vingerknip thuisvoelt, en de nood om een pin-up-pose te poelen niet te onderdrukken valt.

“Kijk, een strijkplank en strijkijzer! En een vadsige haardroger! Laten we ze nooit gebruiken, maar toch aan iedereen vertellen dat we erover beschikten in onze hotelkamer.”, klonk het. En ook: “Hemeltjelief, is dat een teatray met daarop thee, koffie, koekjes, suiker, brikjes sinaasappel- en appelsap die ik daar zie staan?” –“Dat is het inderdaad, Kimberly! Laten we het allemaal nuttigen aangezien het toch dagelijks gratis terug aangevuld wordt!”

Wat “oohs”, “aahs” en een verkwikkende douche later, besloten we eventjes naar het meer te trekken aangezien dat de komende dagen toch wel één van de main features van onze avontuurlijke reis zou zijn, en dan mag het wel op iets trekken natuurlijk. Na 20 stappen bekroop me reeds de spijt dat ik mijn pikhouweel thuisgelaten had, want boy, gaat het daar nogal een endeke naar omhoog en naar beneden, maat! Een afdaling well worth it though:

In stilte naar de verre bergen staren, het water tegen de bootjes horen klotsen en de rust die de valavond met zich meebrengt volledig over zichzelf laten komen; fijner kon het bijna niet worden, dacht ik vredig, tot ik merkte dat ik uit het niets plotseling keihard benaderd werd door tientallen meeuwen en hongerige zwaarlijvige zwanen. Al kon het ook andersom gebeurd zijn.

Het zorgvuldig ontwijken van daarbijhorende piles of poop maakte ons hongerig en na een zoektocht van welgeteld 3 minuten kwamen we terecht op het terras van café “Rumours”, waar we ons tegoed deden aan typisch Engels gerecht; pizza margherita.

Kon het nóg spannender zijn om in Engels eten te bestellen en daarna af te rekenen in ponden? Misschien. Moest James Bond erbij geweest zijn. Maar dat was hij niet, dus gingen we maar gaan slapen. Of wat daar voor moest doorgaan alleszins..