Gewoon.
Een dag als een ander was het vandaag, mijn haar lag iets minder goed dan normaal, maar daar leert ge vrede mee nemen, en anders niets out of the ordinary te melden. Zoals gewoonlijk kwam ik rond halfzes thuis, en deze keer wist mijn moeder me te vertellen dat iemand waarmee ik zowat 4 jaar in dezelfde klas gezeten heb, onlangs overleden is.
Ik ben niet al huilend op de keukenvloer ineengestort en evenmin heb ik een kwartiertje troosteloos uit het raam zitten staren. Ik heb als een gediplomeerde ramptoeriste mijn foto-album opgediept, haar gezicht nog eens opgezocht en mij voorgesteld dat ze nu gewoonweg niet meer bestaat, en dat terwijl ze zo’n 6 jaar geleden nog gewoon naast ons zat. Ik kan het alleen maar als ‘raar’ bestempelen.
Niet dat we indertijd met een brandend verlangen zaten om malkanders naam op onze bil te laten tatoeëren, bijzonder close waren we niet; ik vond haar een mak lammetje en ze liet zo soms haar mond een beetje openhangen, en dat was genoeg voor een puber om ervoor te zorgen nooit alleen met haar in dezelfde kamer te verzeilen of effectief met haar te praten.
Ik kan niet zeggen dat ik het jammer vind dat ik ze niet beter heb willen leren kennen, eerlijk is eerlijk. Ik voel niet het gemis dat haar omgeving nu waarschijnlijk zal kennen, maar ik vind het wel jammer dat ze nooit de kans zal krijgen om haar leven verder uit te bouwen, zoals het hoort te gaan. Gans uw leven ziek zijn en toch genoeg courage vinden om elke dag naar school te gaan om 8 uren met een willekeurige bende in een klaslokaal te zitten, ge moet eigenlijk courage hebben. Ik denk niet dat ze dat mankeerde.
‘t Is eigenlijk triestig dat uw doodsdatum afhangt van een slechtgekozen lotje en niet van uw levenswil, hé.
on November 9th, 2007 at 8:47 pm
[…] Lees ik gisteren nog dit stukje bij Ishku, dan krijg ik vandaag bij thuiskomst gelijkaardig nieuws te horen. […]
on November 10th, 2007 at 1:17 am
Amen.
on November 11th, 2007 at 3:50 pm
gisteren hetzelfde nieuws gehoord en t is idd raar… ook al wisten we dat eigenlijk toen al dat dat ooit ging gebeuren….
on November 13th, 2007 at 5:26 pm
Mijn papa is op 22 september om 22 u 22 gestorven, onverwachts en jong (54) Hoe krijg je het toch voor elkaar? De datum en het tijdsip op zijn slechtgekozen lotje houden me af en toe bezig. Normaal doe ik zoiets af als toeval, maar als het over iemand gaat die je nauw aan het hart ligt, dan telt rationaliteit precies niet meer.
on November 17th, 2007 at 2:48 am
Op tour twee weken geleden een sms-je gekregen dat een jeugdvriendin van mij een eind gemaakt had aan haar leven … had er al 10 jaar niet echt veel contact meer mee, maar deed toch maar ferm oardig.