Toyota garage, dinsdag 25 april 2008, 16:12.

“Kan ik jullie helpen?”

-“We zijn best geïnteresseerd in de Toyota Yaris.”

Tot ons spreekt een man die eind de vijftig lijkt. Welja, tot mijn váder spreekt een man die eind de vijftig lijkt. Naar het schijnt heeft hij nog in de Flash gewerkt. Ik denk meteen aan schaars geklede vrouwen die erotische geladen dansjes met flinterdunne sjaaltjes uitvoeren, maar wanneer mijn vader opmerkt dat ik bij de Flash nog eens een prijs gewonnen heb met een tekening, wordt mijn vermoeden algauw ontkracht. Tenzij ik op negenjarige leeftijd enkel mijn wasco’s uithaalde om soft-erotische tekeningen te maken, but I think not. Lichtjes ontroerd ook dat mijn vader onthouden heeft dat ik tientallen jaren geleden een tekenwedstrijd gewonnen heb. Die vader-dochter speciallekes, ze doen toch altijd een beetje de twinkeling in vaders ogen herontdekken.

Jammer dat de verkoper, die we voor de gelegenheid Slick Rick zullen noemen, denkt dat ik meegekomen ben voor de versiering, want ík ben nochtans degene die beslist en betaalt. Wanneer dat uiteindelijk blijkt, volgt een aaneenschakeling van slijm en tactische marketingstrategieën. Lift der achting. Groundfloor. Ping!

“Stap maar eens in.”, zegt hij. “Zoals je kan zien kunnen de zetels achteraan volledig worden platgelegd.”

Ik wenste dat ik ingestapt was en al over de zetels wrijvend, “Ow my God, Rick, I can almost féééééééééééél the leaaaatherr!” had geroepen. Hij zou het zeker niet gesnapt hebben, denk ik. Maar then again, who would have?

Hij probeert een kleine demonstratie aan zijn woorden vast te hangen, maar blijkt dat de zetels even roestig bewegen als zijn van middelbare leeftijd zijnde knoken. Ik vond het nog sympathiek, eigenlijk. Het zou mij wellicht ook overkomen, dat. Two floors up, you go, Rick.

“Kom eens mee naar mijn kantoor, ik kan u daar een ruwe prijsschatting geven.”

Allerlei kortingen en premies vliegen me rond de oren, en van de auto die ik voor die prijs krijgen zou, heb ik echt geen reden van klagen. Stilletjes van achter mijn folder aan Slick Rick toegeven dat ik intussen verliefd geworden ben op de auto is niet de béste zet die ik ooit gemaakt heb, maar eerlijkheid is een moeilijk af te schudden beest.

“Beslis dan nu! Die premies die ik je geef, kunnen morgen misschien al niet meer geldig zijn!”

En het lukt. Ik bedenk dat de volgende mens die binnenwandelt wel eens diegene kan zijn die met mijn fantastisch nieuwe auto aan de haal gaat en dat zint mij niet. Ik kijk mijn vader aan met een blik die ik vroeger alleen uit de kast haalde wanneer ik 5 kilo spekken boven de winkelkar liet balanceren.

“We gaan het thuis nog eens bespreken.”, zegt mijn pa, en mijn voeten raken weer aarde.

Eens thuis ga ik het internet in een naburig huis op en kijk welk kleur het mooiste zou passen bij mij, mijn persoonlijkheid en mijn wagen. “Cosmic Blue.” En zelfs de nieuwe bijnaam is reeds geregeld; “The Cosmobile.” Niet dat iemand ooit spontaan zou zeggen: “Kijk, Kim en haar Cosmobile.”, maar ik doe soms al eens graag alsof ik in zo’n wereld leef. Een wereld waarin iemand mij of mijn auto spontaan een coole bijnaam toebedeelt. Onlangs heb ik eens een drietal mensen verplicht mij met “Cavatjes Lavatjes?” aan te spreken wanneer ze mij zagen, but that lasted about 10 seconds.

Anyway, ’s avonds leggen we de hoofden nog eens samen en wordt er officieel beslist volgende dag aan te kopen. Uren kruipen voorbij. De folder brandt in mijn handen, en in mijn hoofd zie ik me wachtend voor een rood licht helemaal één met de automobielwereld zijn.

Vader en ik spreken om halfzes af aan de garage waar het lot in de vorm van gebogen ijzer en 4 wielen op me lag te wachten. High on gasoline, baby!