Vrijdagmiddag achtte ik het weer goed genoeg om mijn waterschildpad na zes lange maanden huisarrest terug naar haar buitenverblijf te verhuizen. Het is een jaarlijkse traditie waarbij ik mezelf, nadat ik een uur aan een stuk de meest vieze smurrie met een kannetje opgevist heb, beloof de volgende keer het niet meer zover te laten komen. Het mag een wonder heten dat ik ’s nachts nog aan slapen toekom na het incasseren van al die loze beloften, maar kom, ik maak dat dan goed door mezelf alsnog te belonen.

Ik laat mezelf dan met de tuinslang de tank heropvullen. En soms spuit ik een beetje richting Midas, ookal weet ik dat hij het niet graag heeft. Het gemis aan een jonger broertje of zusje zal zich op een dag nog eens zwaar wreken, vrees ik.

Anyhoo, ik ben zowat halfweg wanneer ik langs mijn rechterkant opeens een neus zie verschijnen. Jawel, Gerard Depardieu op mijn hof, en dat op een doordeweekse vrijdagmiddag.

“Mais qu’est-ce que vous faites ici? C’est pour la télé?”

-”Mais Kimberly, tu m’as appelé!”

“Vraiment?”

-”Tu m’as appelé pour te dire que tu es en train de mentir à vos lecteurs.”

Hij heeft gelijk. Ik zag eerder een snoet. Met snorharen. Voorzichtig de neus richting hemel richtend en een aantal maal vlug na elkaar de lucht insnuivend.

-”Ma..”, stamelde ik. Nadat ik eerst een beetje achteruit was geweken. “Het is een muis!”

Voor uzelf houden, Kim. Anders komt uw moeder weer af met de zin: “Van eentje komen der 60 en op den duur gaan w’opgegeten worden door de muizen!” Ik heb die al zowat 800 keer gehoord, en meestal helemaal uit het niets komende, waardoor ik aanneem dat de muizenkwestie bij haar nogal gevoelig ligt.

Ik liep de andere kant uit, omdat ik toen beter de gang van de muis inkijken kon. Miet Muus was echter al uit het zicht verdwenen, maar in plaats daarvan vond ik het kleinste grijze babymuisje dat ik ooit al in het echt gezien had. Met de oogjes dicht, zich niet bewust van de wereld. Mijn moederhart bloedde toen ik M.M. met een tweede jong in haar bek zag bovenkomen en ze alweer haar kop buitenstak om het gevaar in te schatten.

-”Blijft toch zitten met uw jongen, gij kalle!”, zei ik stilletjes zodat ik buiten mijn moeder’s gehoorsafstand bleef. Voor alle zekerheid bleef ik gevaarlijk dicht met mijn groot hoofd in haar buurt hangen opdat ze zeker zou binnenblijven en liet ik mijn tuinslang voor wat ze was, een tuinslang. -“Stay, gardenhose! Stay!”

Een tiental minuten later, toen er officieel geen bloed meer door mijn benen vloeide, besloot ze uiteindelijk tóch de aftocht te blazen en terug met haar youngens ondergronds te trekken. De dag daarna is ze, toen ik het buitenverblijf écht wel verder met water moest vullen, nog eens boven komen piepen om uit te vissen what that racket was all about, maar haalde ze achteloos de schouders op en zei ze: -”Oh, it’s you again.”

Puur vertrouwen tussen dier en mens, beste vrienden. Dat is het. Iemand, geef mij een zoo.