Ik heb gebrost. Eventjes mijn Spaanse les gelaten voor wat ze was en naar een oever van de Leie getrokken om een appel te eten en wat te lezen. Yup, het heeft precies dríe weken werkloosheid geduurd eer ik het vrouwelijke equivalent van Ciske De Rat geworden ben.

En eigenlijk voelde het ronduit belachelijk. Rond halfzeven doen alsof ik haastig naar de les moest, om me rond tien na halfzeven af te vragen hoelang het zou duren eer mijn moeder bij het thuiskomen aan mijn gedrag zou merken dat ik uiteindelijk niet geweest ben waar ik had moeten zijn. Yeah, I fear the mother alright. Tijdens mijn hogeschooljaren ben ik genoeg onzacht met haar zesde zintuig in aanraking gekomen om van haar efficiëntie overtuigd te zijn.

Maar vanavond won de tegenzin het dus van de angst. Was het vooruitzicht van drie uren doen wat ik wou aantrekkelijker dan drie uren opgesloten in een klaslokaal op de 4de friggin’ verdieping door te brengen. Bovendien kamp ik door al dat thuishonken met een kwalijke roest op mijn sociale vaardigheden en bevond ik me allerminst in de stemming om een halfuur in de schoolcafetaria aan verplichte conversaties deel te nemen. Wat voor anderen namelijk een welkome kans tot verfrissing is, vormt voor mij een ware strijd om nadien effectief naar het klaslokaal terug te keren en niet met de noorderzon te verdwijnen.

Ik weet het. De letters spellen slapjanus. Of Spaans Jul. Ik heb mijn les geleerd. Ik heb een hap van de verboden vrucht genomen en de bittere nasmaak ervaren.

Na anderhalf uur schuinsmarcheren besloot ik namelijk dat de bries koel genoeg werd om me in mijn auto terug te trekken en probeerde ik me tegenover voorbijgangers te gedragen alsof ik me geregeld alleen aan oevers van waterlopen parkeer zonder rare dingen te doen. Al wijzend naar mijn stuur heel luid “Dit is mijn manier van onthaasten.” naar toevallige passanten roepen. “Heus.”

Ik voelde me verschrikkelijk misplaatst. En gegeneerd dat ik er niet in slaagde om slechts drie uren iets te doen waar ik niet bepaald zin in had.

Well, no more! De vijf lessen die me nog resteren zal ik met waardigheid ondergaan, verdorie, zowaar mijn tijdelijke bijnaam naam Ishku De Rat is.

Maar als het voor jullie hetzelfde is, zal’t wel maar bij één jaar blijven, ze gasten..