Het was een donkere vrijdagnacht toen ik samen met een vriendin voorzichtig trad waar we eigenlijk niet mochten treden. Mijn eerste post sinds wat Hurricane Katrina lijkt, beginnen met een aanzet tot eventuele arrestatie, mijn vader zou zó trots op me zijn.

Een donkere vrijdagnacht dus, en na welgeteld 2 cocktails te hebben achterovergeslagen, besloten we een blik te werpen op de werkzaamheden aan Deinze kerk. Er wordt daar tegenwoordig in teken van het opschonen van de stad  (WHICH I SUPPORT) namelijk nogal veel gegraven en archeologisch werk verricht en een aantal weken geleden had ik daar warempel échte skeletten gespot. ECHTE SKELETTEN MADE COMPLETELY OUT OF DEAD PEOPLE! Gezien ik het sindsdien moeilijk had mijn innerlijke Indiana Jones te bedwingen, kwam ik terug voor meer, maar dan met een assistent die mij zou kunnen helpen indien ik zware rotsblokken bekleed met kobbenetten zou moeten verschuiven om in de volgende geheime kamer te kunnen komen.

De skeletten waarvan sprake waren helaas reeds bedekt of geborgen, maar de oude kerkhofmuren lagen nog steeds open en bloot middeleeuws te wezen. “Kijk! Oude middeleeuwse kerkhofmuren!”, zei ik al wijzend. “En daar ligt een steen los! Ik ga hem meepakken, dan heb ik een middeleeuwse steen.” Somehow, that idea spoke to me very much, dus stak ik hem voorzichtig in mijn sjakosj en weg waren we. Die nacht droomde ik dat ik gehandboeid in een combi werd geleid en ’s ochtends werd ik wakker met een tas vol steengruis, maar in mezelf had ik het tevreden gevoel te weten dat ik in bezit was van een baksteen uit de middeleeuwen. Oude bakstenen moet je goed behandelen, zeg ik altijd, en bijgevolg gaf ik hem een mooie plaats in mijn leven.

-”Prachtige anekdote, Kimberly, maar wij willen meer!”

Hebzucht, hebzucht, hebzucht.

Vandaag, 17u36.

Ik rijd huiswaarts en kom aan het straatje dat ik wens in te slaan doch word gehinderd door een wegversperring en een bord dat zegt: ‘doodlopende straat‘. Al goed en wel, straatwerkers, maar als het niet geeft kijk ik graag zélf eens hoe doodlopend dit straatje effectief is, want ik ken dat, soms is het straatje minder doodlopend dan je laat uitschijnen met jullie metalen plakkaten en wegversperringen. This one, however, was not. De weg lag volledig open, er stonden graafmachines en tenzij mijn auto een verre afstammeling van Optimus Prime zou zijn, was er geen kans dat ik heelhuids aan de andere kant zou geraken. “Karre keren“, luidde de boodschap, “in dit ontiegelijk smalle straatje met een bijzonder diepe gracht aan de ene kant.” And so I began my quest..

En nu ga ik eerst slapen. Er bestaat wel degelijk zoiets als te veel commotie in 1 dag!