Man, dat mooi weer vergt nogal wat energie. Toen ik zopas mijn zoldertrap opging, dacht ik dat ik eindelijk wist hoe het voelt om een meetje van 77 te zijn. Mijn spieren helemaal stram van het wandelen, het biljarten, het voetballen, in de zandbak spelen en frisbeegooien (OMG ZOVEEL DINGEN!!!!!) en een hevig protesterend hoofd dat van de gezonde buitenlucht geproefd heeft en voortaan niets anders meer wil. Mijn voeten schreeuwen om een paar schoenen of kousen en uiten hun ongenoegen in het creeëren van blijnen en ’s nachts word ik constant wakker van de hitte die in mijn zolderkamer hangt om voor eeuwig te blijven. Maar je hoort mij niet klagen. Ow wait.

Maar. Ik heb de tijd om uit te slapen, ben gewillige toeschouwer van de relatie tussen Fermina Daza & Florentino Arizo én Sara & Simon, kan eindeloze wandelingen maken met de hond, kan de familiebijeenkomsten haast niet meer op 1 hand tellen, heb de luxe om mij helemaal te verliezen in de nieuwste van The Last Shadow Puppets en de plotse herwaardering van Figure 8 van Elliott Smith. Vul mijn dagen met me zorgen te maken over die verse mereljongen en het gebrek aan kikkervisjes in de oude Leie.

De basics, he mannen. Daar hou ik mij de laatste tijd mee bezig. Ik wou er zo’n heel mooi postje over maken, maar ik heb alle resterende energie in mijn veelvuldige uitroeptekens gestoken, so there.

Ik hoop dat jullie er evenveel van genieten als ik.