Wakker worden. Keer kijken hoe laat het is.

Mo how seg. Kwart voor tien en mijn moeder is mij nog niet komen wakkermaken. Why, this must be my lucky day!

Vijf seconden later: “Euw neuw. Vrijdag Fotologdag.”

Ik zal maar naar beneden gaan en een foto nemen van mijn stuut soon to be smeared with choco.

-”Ja, ik ga een stuutje eten.”

-”En Noah ook!”

-“OK.”

Noah eerst, en dan tante Kim. De natuurlijke hiërarchie, bepaald door mijn moeder. Ik ben het intussen gewoon geworden. En fel vermagerd.

Een dag zonder kinderharten breken is een dag niet leven, vind ik, dus wanneer me na het eten gevraagd wordt:

-“Pelen, Kim?” antwoord ik dan ook met een kordate: “Neen, tante Kim gaat eerst eens een beetje surfen.”

Until the clock strikes:

Wat me naar de keukentafel voert. Honger heb ik niet, maar ge moet u toch aan uw uren houden, vind ik.

En hoe leuk het ook is om de kleine “Haute coûture, oh zo duur” te horen zingen terwijl hij zijn T-shirt als een ware Nigga Boy G vastgrijpt, begon ik me toch zorgen te maken over de gebrekkige graad van entertainment.

“Kan ik dan nérgens heen?”

“Heeft Indiana Jones mij niet nodig?”

Neen.

Maar ge kunt misschien wel naar de Eco-shop gaan en in den duik een foto nemen van jezelf en een naakte mannequin met een veel te klein hoofd voor zijn lijf?

Misschien ga ik beter terug naar huis, met Midas gaan wandelen en dààr een leuke foto van nemen.

Of waanzinnig hard sùkkelen om er een leuke foto van te nemen.

Of uiteindelijk dankbaar gebruikmaken van de timer, heel rap lopen en heel content zijn dat niemand in de buurt is.

Ik vond het maar stom weer, vrijdag de 13de, dus begon ik maar aan mijn voornemen àlle Kuifje-albi te lezen.

Kweedet.

Vanaf maandag neem ik het solliciteren serieus, ik zwéér het. Mijn geleende Kuifjes zijn toch uit enal.

Hola, daar is de zon, ik zou mij nog eens durven buiten zetten.

Wegens volk ben ik helaas het documenteren een beetje uit het oog verloren en maken we een tijdsprong naar halfnegen, toen ik terugkeerde met frietjes van’t frietkot en besloot mijn laatste officiële foto met De Witte te maken. En sluikreclame voor mijn overbuur en zijn Centea-kantoor.

Wegens nog steeds volk, geen prentenmateriaal. Het was toch te donker om een foto te nemen van het feit dat ik ’s avonds op mijn kousen nog een toerke rond de Markt van Deinze heb gedaan anyway.

Halftwaalf. Genoeg spanning voor één dag en bedje binnen.

I demand a rematch.