Ik heb vandaag gelijk een klap in mijn gezicht gekregen. Alas not the kind that I can sue for, maar de mildere en ietwat minder sensationele versie zijnde een spreekwóórdelijke toek op mijn bakkes. Ik zat namelijk even aan loonbarema’s te denken (coz that’s how timeconsuming my current job is), en het feit dat ik, met mijn magere kwalificaties, nooit echt de grootverdiener van de hoop zal worden. Fair enough though, aan geld binnenrijven in piles, daar heb ik toch niet echt nood aan, gezien ik zweer bij het cliché: ‘Zolang ik mijn job graag doe, is’t mij al tselste.’. Maar ik vind het toch vrij shockerend dat ik pas at age 25 besef dat een opleiding effectief belangrijk is. En dat ik ontdek wat mij werkelijk boeit.

‘t Is dat ik een laatbloeier ben, maar ik ben er natuurlijk vet mee. Op mijn 25ste terug naar school trekken en rondhangen met mensen die geboren zijn in ‘91; I shudder at the mere thought.

Maar zout ge geloven dat ik, ondanks the shuddering en the thinking, wat opleidingen heb uitgecheckt? Ik, de antichrist der studenten, de grillige attendee met een attentiespan van een goudvis en seems to start things just to be able to quit on them? Ik geraakte enthousiast. Mijn interesse gewekt. Het prospect van informatie te krijgen over dingen die mij interesseren. Sweet baby Jesus.. would I.. like to be educated?

En nu weet ik heel even niet wat te doen. Ik heb namelijk per dag zo’n 5 ideeën die mijn leven op een totaal verschillend pad zouden brengen, en ik draai gelijk de wind. Maar nu, op dit ogenblik, klinkt terug naar school gaan nog niet eens zo gans gek. Sure, geld opzij zetten en verhuizen wordt dan wel weer op de lange baan geschoven, en ik zou in het beste geval 28 zijn eer ik zou afstuderen. En dan nog aan alles beginnen: yuck. En hoe betrouwbaar zijn die ingevingen van mij anyway? Maar then again, is wat ik nu doe dan zo’n sterker plan?

Color me in doubt. Dat wordt eventjes afwachten en overpeinzen. Not exactly my forté.