-”Hey, how about finishing your story?”

-”Waw, that is a gréat idea! And so original!”

Ik sleep er anders meteen het beeldend materiaal bij om de situatie te schetsen, want een foto zegt meer dan duizend woorden and I am a little on the lazy side today.

Het in retrospect gezien nogal naïeve, doch moedige plan was mij ter plaatse te draaien en daarbij vooral te zorgen dat ik niet in de diepe gracht achter mij terecht zou komen, want daar zou ik werkelijk nòòit meer uitgeraken zonder professioneel heismateriaal en daarbijhorende honende werklieden. Dus deed ik het heel voorzichtig aan, volgens de regels van de mathematica. 20 centimeter naar achter, draaien, 30 centimeter naar voren, draaien, 30 centimeter naar achter, 40 centimeter naar voren, draai- WEL HALLO DAAR ONVERWACHTS DIEPE GRASBERM!

Ik ben zeker 6 keer uitgestapt om vervolgens terug in te stappen en fervent gazze te geven tot ik met de onderkant van mijn carrosserie tegen het beton begon aan te schuren. “Komaan zeg!”, zei ik keer op keer. “Ge zijt er heel zeker mee aan het lachen dat ik mijn vader ga moeten bellen en op een vrijdagavond of all evenings, door hem vermoord ga moeten worden?”

“Neen”, bleek het antwoord te zijn, want een dikke tien minuten later arriveerden mijn vader en zijn, overigens gepénsioneerde, maat ter plaatse om de zaken eens te regelen en mij wijze woorden mee te geven als: “Daarvoorn moe zo oud zijn.” en “In de ploatse van achteruit te rijden!”

Anyhoo, na zelf een stuk of twee keren aan betonschuren te hebben gedaan, besloot mijn vader dat het tijd was voor een plan met hersenen. Gezien de oorzaak van mijn situatie wegenwerken waren, dacht de gepensioneerde maat dat het geen slecht gedacht was om mijn auto met de kriek op te heisen en zaken onder mijn wielen te steken. “Kijk, een dinges!”, zei hij waarop hij het onder mijn ene wiel schoof.

“En nu nog iets voor onder het andere.”, sprak mijn vader, zij het in iets minder woorden en meer met geagiteerde blikken en gepijnigde lichaamstaal.

“Ik heb een baksteen in mijn koffer zitten?”, merkte ik aarzelend op. Not my proudest moment. OR WAS IT? En zo geschiedde.

Een vijftal minuten later én een andere auto die ook wou testen hoe doodlopend het doodlopende straatje effectiéf was en in achteruit wegreed..

..was het vastzitten verleden tijd en werden de middeleeuwse baksteen en ik werkelijk vrienden voor het leven. Je kan hem nu nog steeds terugvinden in mijn kofferbak en ik ben blij te melden dat mijn vaders initiële woede later op de avond is overgegaan in een eindeloze stroom bermgerelateerde grapjes. De gepensioneerde maat heeft later nog een figurantenrol in een film van Jan Verheyen gespeeld.

Einde.