The Gloveslap.
(don’t bother counting the la’s, ze zijn helegans correctomundo)
![](http://users.pandora.be/ishku/aah.gif)
bonne chance.
(don’t bother counting the la’s, ze zijn helegans correctomundo)
Eén liedje wordt vastgelegd. Een liedje dat nog door onschuldige hand bepaald moet worden en dàt liedekein wordt door elke lezer die zin heeft om zijn skills op mijn gifgroene blog te displayen, op gitaar gespeeld, op dwarsfluit gefloten, op casserolen gedrumd of op de accordeon geriedeld. En eigenlijk feitelijk nog liefst op een crummy digitale kodak-amateurfilm vastgelegd.
Iedereen mag hun mening geven over elke uitvoering die aan bod komt, en de beste van the whole lot krijgt iets van mij. En ik beloof het u, het zal géén warme beenhesp zijn. Of 3 kilo appels. Ooooor will it? Can’t it be both?
Enige liedjesvoorstellen mogen doorgemaild worden, anders ga’t lijk zeker één van The Beatles worden en dan kan TMDE (zie shoutbox) weer neuten en dat willen we niet, hein?
Allez gastjes, worre’t wijs of worre’t wijs?
Hij smijt me een verzending van €9,50 voor de voeten. “Hoho”, zeg ik, “hoho meneer, dat swingt een beetje de pan uit.”
“Ik kan voorstellen wat u zegt.
Maar verpakkings materiaal kost geld.
Om te kunnen garanderen dat de LP heel aan komt lijkt mij dat de LP correct en stevig ingepakt dient te worden.
Het inpakken van de LP vergt een klein kwartier tot 20 minuten werk.
Mij lijk dat 1 euro voor het verpakkings materiaal als onkosten vergoeding en 1,50 voor de 20 minuten die ik voor je neem om het fatsoenlijk in te pakken voor verzending niet echt erg overdreven is.
De standaard verzend kosten vanuit Nederland bedraagt 7,05
Ik vraag totaal 9,25 verzendkosten, verpakkingsmateriaal en inpakttijd dat betekend dat de onkosten vergoeding slechts 2,20 is.”
€1,50 voor de 20 minuten die hij voor me neemt om het fatsoenlijk in te pakken? Ik was in de veronderstelling dat dat er al een beetje inzat enzo. Voor hetzelfde geld kan ik bij mijn volgende verkoop €2 eisen voor de nafte die ik verrijd wanneer ik naar het postkantoor in Deinze moet, en nog eens €4 voor het levensverlies dat ik lijd wanneer ik er soms een kwartier moet staan aanschuiven om een pakketje richting begunstigde te krijgen.
Dat is dan €1,99 voor de plaat en €18 voor de tender loving caring die ik erinsteek, dankuwelmerci.
Met 3 plannetjes over mijn passagierszetel gespreid trok ik om 8 uur naar het voor mij onbekende Kruishoutem, mezelf nog steeds beklagend dat ik die nacht werkelijk geen oog dichtgedaan had. Om kwart voor negen, 3 aangeklampte “Langs waar dadde?” mensen en twee pannes pal in ‘t midden van de baan later arriveerde ik op mijn eindbestemming, alwaar ik werd binnengeloodst in een groot magazijn waar ik een stuk of 6 ingepakte mensen opmerkte. Ik keek naar mezelf en zag een dunne groene vest, met daaronder een pull en shirt. Ik keek naar de anderen en zag mutsen, sjaals en heel veel fleece en dacht bij mezelf dat ik in het pussy (Go Google!) -squadron was terechtgekomen.
Een uur later hield een collega mijn arm vast toen ik al strompelend naar een warm kamertje werd geleid.
De receptie kwam me een vest brengen. Een knoért van een vest. Ik was een voetbaltrainer die het risico liep nooit meer rechtop te geraken, moest hij of zij per ongeluk omvervallen, maar ik hield vol en eindigde de dag samenwerkend met 3 tienerjongens die in er in slaagden om al hun conversaties bond zonder naam-gewijs in slogans te voeren.
En ze waren voor echt.
Afsluiten mocht ik echter met de meest wansmakelijke soort van magazijnier. Hij is eind de dertig, draagt een zwarte snor, een afgewassen wit T-shirt, bleekblauwe jeans type 1984, daaronder zichtbare witte sokken en zwarte blinkende moccasins. Hij probeert zo luidruchtig mogelijk te zijn om aandacht te trekken en wanneer een verkleumd meisje hem uiteindelijk annoyed as fuck aankijkt, lacht hij als een overwinnaar en lijkt een stiekem vreugdedansje, waarschijnlijk in de vorm van een moonwalk, bijna onafwendbaar. Hij heeft een grote camion met op zijn dashboard een ‘Rudy’ - nummerplaat en overal hangen pluchen beertjes die enkel Toni Simoni op zijn podium toegeworpen zou krijgen. Wanneer het meisje eindelijk haar Hugo Broos vest terug aan de kapstok mag hangen en huiswaarts trekt, vraagt hij of ze niet in zijn camion wil meerijden naar één of andere foor ofzo (luid spreken doet namelijk niets aan verstaanbaarheid, zo is gebleken), denkend dat haar ultieme droom erin bestaat om eens op zijn ‘tedudu dudu dududu’-claxon te duwen.
Je bent verkeerd, Rudy. Je bént verkeerd.
Het bedrag van 9,99 Euro wordt overgemaakt op uw rekeningnr.
Onze excuses voor het laattijdig antwoord. De workload is plotseling enorm toegenomen zodat er een kracht bijgekomen is om een betere en snellere klantenservice aan te bieden.
Met vriendelijke groeten,
Els.
Het DVD-online.be Team
Yeij voor de polietsie!
Ik besloot om het heft in eigen handen te nemen. Onwetend wat een heft eigenlijk effectief voorstelt, stond ik er bijgevolg nogal weigerachtig tegenover, maar verder kon het niet. Ik ging die wanker niet laten weglopen met mijn €9,99, verdomme!
En also trok ik naar het politiebureau. Ik ben nog nooit ìn een politiebureau geweest deels omdat ik geen strafblad heb en er andere mensen nog geen bezorgd heb, maar vooral omdat ik ooit eens voor de ogen van de Wet bijna een straat ingereden was waar ik met de side nein nein wettelijk gezien niet in mocht.
Ik zag namelijk vollédig de kismet-ernst van de situatie in; man of my dreams and such and such. Tot ik besefte dat jongens meestal niet Kimberly noemen. A real pity vond ik dat op dat moment..
Hanyway, mijn eerste PV werd opgesteld en ter afsluiting zei de politieman dat hij 30 jaar te vroeg geboren was. Mijn denkproces trok zich op gang en liep alle mogelijk redenen af:
Maar uiteindelijk besloot ik toch naar de werkelijke reden te vragen en wachtte ik geduldig tot de agent voor gans zijn korps de pointe van zijn leven uit zijn mouw schudden zou.
Het komt waarschijnlijk niet grappig over, maar ik vond het best wel een fijntje van de meneer aan de bureau. Ik denk dat het door het uniform kwam. Heel even dacht ik eraan om te vragen of ze geen nieuwe werknemers zochten, aangezien de kameraderie me helemaal in ‘Cagney & Lacey‘ / ‘Turner & Hooch‘ -sfeer bracht en duidelijk naar meer smaakte. Misschien smaakte het wel naar heft, wie zal het zeggen?! Ik alleszins niet, want ik hield de vraag voor mezelf, ondertekende mijn proces-verbaal, smeet de polietsiemeneer een glimlach vol dankbaarheid toe en hoop dat die wanker van een online DVD-verkoper in hell burnt.
Er komt een moment waarop je merkt dat je te lang thuis hebt gezeten. Dat je zodanig gewoon bent van het huishouden te doen dat je je stoort aan gewoontes van moeders die naar je mening veuuul te traag werken en die je graag zou willen ontslaan als dat even zou kunnen. Het feit dat ze je gebaard hebben, bezillions bevuilde pisdoeken hebben gereinigd en je levend hebben gehouden tot je zelf de lepel naar je mond kon brengen, verdwijnt in het niets en je leeft in de overtuiging dat JIJ de motor bent die het huishouden draaiende houdt en niemand anders. De rollen van moeder & dochter worden plots omgedraaid en opeens is je moeder de slacker die wanneer je het groen votse in handen neemt om aan de afwas te beginnen, heur haar gaat wassen, balsemen en föhnen. En je snàpt het gewoonweg niet. Je kàn het niet vatten. Wat bezielt zo iemand? En het was milledju den eerste keer niet, hé!
De reeds afgewassen dinges stonden in een redelijk gevaarlijke Jenga-opstelling en toen ik klaar was, stond mijn moeder nog met de blazer in de hand. Ik liep voorbij en zei ‘ik ben klaar, hoor..’ om iets van mijn onderhuidse irritaatsie te ventileren, maar het lawaai van de haardroger weerhield me om effectief tot haar door te dringen. Heel eventjes wou ik een ‘lepel-slaat-op-casserole’ - mars houden, maar aangezien ze nog allemaal nat waren (!!!), zou ik zeker achteraf richting dweil en emmer geduwd worden en daar had ik geen zin in ze, maat.
Na een tijdspanne waarin gehandicapten éasily twee paar papier-maché eenden zouden kunnen maken, kwam ze tevoorschijn en vroeg ze me waarom het aanrecht er zo nat bijlag. En dat ik toch wéét dat, als ik zo omzichtig blijf omspringen met water, het hout binnen 10 jaar gans gekruld gaat zijn enal.
Ik zwijg en doe aan Zen aan honderd kilometer in d’uur.
*pauze*
*gaat verder al Zennend naar boven*
*TIERT*
Echt, gewoon het hervertellen van de historie makes my skin crawl zodanig dat ik intussen al aan mijn diploma van 5000 meter zit.
FYI; het sollicitatiegesprek was aangenaam, maar natuurlijk way over my league zoals de vriendelijke meneer me ook liet weten, dus trok ik erna naar het zoveelste interimkantoor om mij in te schrijven en me weg te laten sturen met de gebruikelijk boodschap ‘Als w’iets vinden, dan bellen w’u zeker.’
Blijkbaar was ik té goedgezind en lacherig thuisgekomen wat meteen de aanzet was voor..
Dat alles onder de boodschap ‘Kijk Kim, ik trek mij niets meer aan en ik zeg niéts meer.’
Mijn moeder en ik werken elkaar zodanig op de zenuwen dat een partijtje worstelen niet lang meer op zich zal laten wachten en ik verdorie geen haargetrek schuwen zal wanneer de scheidsrechter niet kijkt*.
‘t Is maar voor te zeggen dat het férm tijd wordt dat ik moeders vleugels afknip, ritueel verbrand en mijn eigen paar laat groeien. Puberty is een friggin’ walk in the park vergeleken met dit.
Fact:
Gekookte patattenschellen ruiken naar vanille en pannekoeken.