Man, een aantal weken geleden achtte ik het een verstandige beslissing me een goedkope laptop aan te schaffen, kwestie dat ik geen 38 lagen kledij aan moest telkens ik een beetje wou surfen in mijn slecht geïsoleerde zolderkamer.

Ja! Goed idee! Ik zou zeker meer schrijven! En mijn ouders zouden me meer zien en we zouden beter op de hoogte zijn van elkaars leven en onze eigen catchphrases ontwikkelen en gefilmd worden in front of a live studio audience.

ERR.

Sure, ik zít nu wel voor een warme haard te surfen, omringd met huisdieren die de verveling verjagen met slapen en ik schrijf wel wat meer. Ik vind alleen de catchphrases nogal tegenvallen.

-“Zitte gij nui weer’op da spel?” of “Ik krijg nen hekel aan u voor da spel te zien zitten.” of “LEGT DAT SPEL AF OF IK MAAK U KAPOT!”

I don’t know. Somehow it’s just not what I expected it to be.

Ja vent, maar dat heb ik nu met de hand op het hart nog nooit gezien, hoor. En in al mijn enthousiasme kon ik het niet laten mijn botten aan te trekken en keer rond te gaan kijken. I gotta say, toen ik thuiskwam, moest ik efkes een scheut Coca drinken om niet van mezelven te vallen en even was ik bang dat ik mijn rechterhand aan lady Frost zou kwijtgeraken, maar toch niet. Al was het maar net. En zeer dat dat doet als uw hand terug gaat ontdooien.

Maar toch een beetje de moeite waard.

Vergeten te vertellen: afgelopen zaterdag ben ik voor de derde maal tante geworden. Normaal wil de traditie dan dat ik de dagen erna een foto van een babyvoetje post, maar zijn voeten zaten constant onder zijn dekens en het licht was te ongunstig om een scherpe macro te nemen, dus besloot ik ditmaal maar voor een full frontal te gaan. En mezelf erbij te zetten omdat ik wijze kleren aanhad.

-”Ok ishku, al goed en wel, maar hoe zit het dan met zìjn privacy, ishku? Daar al eens aan gedacht?”

I have. But to poop with baby-privacy! Ze lijken tóch allemaal op elkaar. En het is niet alsof hij vanaf nu niet meer op zijn gemak naar de Colruyt zal kunnen gaan zonder aangeklampt te worden terwijl hij op zijn charcuterie staat te wachten, right? Right.

Anyway, de komst van de derde kleinzoon in 3 jaar heeft de poorten van Grandsonville officieel wagewijd open geblazen en hier sta ik dan. Omringd door 875 speelgoedauto’s, kleine broekjes en het besef dat ze binnen een jaar of 18 waarschijnlijk graag naakte meisjes zullen zien. Yuck.

Maar toch welkom, nieuwe baby. Als je dit leest..

Weet ge wat ik mij afvraag nu ik volledig in het baby en peuter milieu ondergedompeld ben?

Hoe komt het dat baby’s en peuters na hun slaap niet met een ochtendadem te doen hebben en volwassenen wel? Ik heb de vraag reeds ergens gesteld en iemand heeft geopperd dat dat komt omdat zij geen tanden hebben, maar mijn neefje heeft wel tanden en ik heb hem nog nooit op een stinkende adem kunnen betrappen.

Why is that?

IS HIJ WEL ECHT?!

Valorfrit had zich er eveneens makkelijk kunnen vanaf hebben gemaakt door Sandra Kim “j’aime j’aime l’olie” of iets in die miserabele aard te laten zingen, maar ze hebben ervoor gekozen om er werk van te maken, en Marcel te laten waar hij thuishoort; zijnde op een donkere godvergeten zolder.

Met de meest originele reclameboodschap van het jaar als resultaat. (waarschijnlijk eveneens omdat ik alle andere eigenlijk allank vergeten ben)

Eervolle vermelding wel voor die reclame van dat meisje dat moet kiezen tussen een nieuwe jeans, een knipbeurt of een concert.

Voilà, ik heb gesproken en jullie hebben geluisterd. Merci daarvoor. De cirkel is weer eens rond voor vandaag.

Ik wil ook een Ierse kerel die mij kan dragen, gitaar kan spelen, zich niet schaamt om karaoke te zingen en armen als in 5 elkaar gevlochten scheepstouwen heeft. In fact, I would pay good money for it in de zaak “Desireland”. Snaptet? Goe gevonden, hé?

Mensen die zin hebben om vanaf minuut 10 van een film te beginnen schreien en daar niet mee op te houden tot 4 uren na het einde, I give you: P.S. I Love You.

Zou het een typische trend zijn in het leven van een mid-twintiger zijn om opeens zonder problemen bepaalde zaken te kunnen weggooien?

En liefst zoveel mogelijk?

Wat een verschil met toen ik een puber was! Toen zou ik bij wijze van spreken de neusbeesten van mijn vlammen op chronologische volgorde in een booger-mapje gestoken hebben. And I do say: bij wijze van spreken.

Zou dat zijn omdat een tiener nog steeds zoekt naar wie hij of zij is en daarvoor zoveel mogelijk materiaal bijhoudt bij wijze van enige houvast? En een twintiger zijn echte leven wil starten en zich zoveel mogelijk van onnodige troep wil ontdoen?

I’m just blurting out theories here.