Net als de meeste hardwerkende travakkers onder ons rondde ik eergisteren mijn laatste dag af. Niet als in de laatste dag van het jaar, aangezien ik vanaf woensdag terug aan de slag mag tot zaterdag, maar gezien de irrelevantie daarvan voor komend spannend verhaal zwijg ik daar maar over.

De laatste uren liepen op z’n einde, en mijn dag was, wonder boven wonder, redelijk rustig verlopen. Hier en daar eens een klant en daartussen teugjes nemen van mijn Yazoo met aardbeiensmaak, I dug it. Een nieuwe klant bood zich aan en ik deed mijn ‘kerstzegels, priors, buitenland?’ -routine toen opeens een oud besjen aan mijn loket kwam vragen of we die dag de 21ste waren.

“Neen”, zei ik waarachtig, want liegen doe ik niet, “den 22sten.”

“Ach!”, antwoordde ze, en uit haar tas haalde ze wat op het eerste ogenblik een pakje enveloppes leek en legde die onderaan het klantenschuifje. Veel vond ik er in principe niet aan aangezien mensen regelmatig al eens een envelop of 65 onder mijn neus durven schuiven. Enkele seconden later was de dame in kwestie reeds door de deur verdwenen. Op zich ook al geen opzienbarendheid really, want het was niet alsof ze na een zware ontploffing in een paarse rookwolk verschwunden was, was it?

Pas enkele minuten later had ik de tijd om de enveloppes op te scheppen, enkel om vast te stellen dat het geen enveloppes waren, maar kerstkaartjes en dat die noch gefrankeerd noch beschreven waren. Not to mention; extremely ancient en lieftallig.

“Dat es oardig.”, zei ik tegen mezelf en mijn collega was dezelfde mening bedeeld. Vooral over het deel waar het meetje de datum van vandaag vroeg.

Zat ze zesenzestig jaar geleden in haar zandbak te spelen, toen ze opeens een houten kistje ontdekte met daarin de kaartjes en de boodschap “Op 22 december 2006 zal je met deze kaartjes naar het Pooowstkantoor te Nevele gaan en ze daar onbeschreven en ongefrankeerd aanbieden aan een ravissante en tevens nimmer jokkende loketbediende. Tracht te vermijden dat ze je kan spreken en overbodige vragen stellen. Deze situatie zal ze zelf moeten uitdokteren.”

Maak ik dan toch deel uit van the greater good? Ga ik van nu af aan allerlei rare zaken tegenkomen die zullen leiden tot een spannende en bijzonder leerrijke climax? Will Timmy fall down the well again?

Of was het dan toch eerder dementia with a vengeance en liggen haar beschreven en gefrankeerde kaartjes in haar oude meetjes-lade waar ze haar Werther’s Originals bewaart?

All this and more, next time!

Voor de mensen die tien euro storten en vriend van ishku zijn.