Ik word ervan verdacht enorm grappige SMSjes in mijn inbox te staan hebben. Little does she know dat ik nog steeds met een voorhistorische plastieken monofone GSM rondtsjol waarop ik hoogstens 12 berichtjes kan bewaren, dus dit wordt wel een heel korte selectie, maar here goes:

“*INVAL*

In uiterste nood meude’t op mij steken…

In uiterste uiterste nood é!

She’ll never buy that, will she?

Courage…”

19 oktober 2004 - 08.34. In 2004 had ik nog geen digitale camera en ging ik geregeld met die van mijn zus aan de haal. Maanden van trekplezier gingen voorbij toen ik op een dag ’s avonds thuiskwam en merkte dat het schermpje somewhat gehavend was en driekwart van de pixels helemaal naar de kloten waren. Ondanks het feit dat ik véry véry low on cash was, ging ik naar een fotograaf om te vragen hoeveel het zou kosten om het scherm in kwestie te herstellen. “Evenveel als een nieuwe kodak”, was zijn antwoord en ik denk dat mijn hersenen nooit meer zo hard gedraaid hebben als in de weken die daarop volgden.

Ik doorliep allerlei plannen, gaande van ‘juist dezelfde kodak kopen en doen alsof er niets aan de hand is’ tot ‘proberen mijn been te breken en bijgevolg zodanig veel medelijden af te dwingen dat de kodak-issue in het niets verdween’. None of them really worked out en een paar weken later SMS’te mijn zus dat ik haar toestel fully opgeladen moest klaarleggen tegen de volgende ochtend omdat ze unieke kiekjes wou maken van haar achtjarigen op boswandelink.

Volledig overtuigd dat Satan mij die avond ging komen halen, zette ik mezelf aan het schrijven van een volledige schuldverklaring en een ganse handleiding ‘hoe om te gaan met mìjn analoge camera’ op twee vellen voor- en achterkant die ik de volgende ochtend klaarlegde bij mijn kodak en haar kapotte. Ikzelf zat mijlenver. Ik kan me eigenlijk niet meer zo goed herinneren hoe vies ze preciés was, maar mijn reputatie als ‘die die alles kapotmaakt’ is er niet bepaald beter op geworden. Bovenstaande SMS kwam er in mijn weken van vruchteloos probleemoplossen en wordt bijgehouden om me eraan te herinneren hoe schui ik wel niet zat en dat ik beter voor andermans goeds moet zorgen.

“Moest ge weten hoe lang ik die cheque al had maar gewoon te beschaamd was om te komen…”

18 november 2006 - 22.34. Toen ik op een ochtend aan mijn loket kwam, lag er een enveloppe tegen mijn computer te rusten. “Beste Kim, gisteren kwam een jongen (met Dimmu Borgir-shirt) deze brief afleveren met de boodschap ‘geef eens aan dat meisje dat hier normaal werkt’ “, een beschrijving waar ik warempel aan voldeed. In de brief zat een uitnodiging voor één of andere vergadering in een lokaal jeugdhuis en onderaan stond er geschreven:

“Als u nog enige vragen hebt, mag u me altijd contacteren op dit nummer bla bla, of als u enen wilt gaan drinken.”

Ik had geen idee wie die kerel was dus ik liet het voor wat het was, toen er op een dag some guy een cheque aan mijn loket kwam innen en bijzonder zenuwachtig gedrag vertoonde. Terwijl ik zijn gegevens aan het intikken zat, was hij lijk bezig zijn nekwervels te rekken, en het feit dat hij 83 keer het woord jeugdhuis in zijn zinnen stak, deed me ‘t één en ‘t ander vermoeden. Pas toen hij weg was, viel mijn frang volledig en deed ik the good thing door hem alsnog te SMS’en en te verzekeren dat ik niet wist wie hij was. Ik vond zijn antwoord wel koddig feirlijk.

“Zeg da ge allergisch zijt voor hout.”

24 januari 2006 - 11.56. Rond die periode had mijn broer me laten weten dat ze op zijn werk mankracht te weinig hadden, en stelde hij voor om een weekje te komen bijspringen. Voor helt! Iets met fietsroutes van gans ‘t Meetjesland op de PC inbrengen. Het was OK werk; alleen ’s middags viel het ’s middags wat tegen toen bij het stuten opeten de domste mopjes ter wéreld aan de oppervlakte kwamen drijven. Ik wou altijd zo snel mogelijk naar boven om nog een beetje gratis op het internet te surfen en the héll away from there wou geraken, en toen op een middag één van hen een Jenga-doos uit zijn aktetas tevoorschijn hield en er vol guitigheid mee schudde, werd ik pas gànse slecht. Ik liet mijn broer weten wat voor neurts zijn werkgevers wel niet waren en hoe ik koste wat kost niét wou meespelen, en dàt *wijst naar boven* was zijn antwoord.