Het begon allemaal met een paar schoenen. Als we naar the grand Lake District zouden trekken, hadden we toch zeker een stevig paar wandelschoenen nodig, zeker? Een tripje naar de Makro leverde me een derde van mijn lichaamsgewicht in schoenzolen op en na een dolle zoektocht beschikte ik eindelijk ook over een KW waarmee het niet leek alsof ik een tentzeil rond mijn lijf gedrapeerd had. Een deftige KW en een paar wandelschoenen schelen al de helft als je naar een gebied trekt waarvan het gezegde “It never rains, it pours.” naar het schijnt de waarheid en niets anders dan de waarheid is.

Maar de slechte weersvoorspellingen konden ons niet deren. Dat we niet gingen terugkeren met een gezonde bruine teint en een bikini in ons lijf gebrand, wisten we op voorhand en was dan ook niet de reden van ons bezoek. Het doel van de reis was ontspannen in een natuurlijke omgeving, ontsnappen aan de dagdagelijkse beslommeringen en voor mij persoonlijk ook keihard de Engelsman van mijn leven tegenkomen, al laat ik voorlopig even in het midden of dat laatste me al dan niet gelukt is.

Yet who am I kiddink, G. Hiddink? Moest dat laatste waarlijk gebeurd zijn, dan was ik nu voor de haard onder goedkeurend oog van mijn schoonmoeder aan de eerste steken van het family-quilt begonnen, onderwijl hartstochtelijke blikken gooiend naar the man of my fancy. Je weet wel, the kind of stuff Jane Austen novels are made of, as in X-nay Never-nay Gonna Happen-nay.

Anyhoo. Vorige week dinsdag, iets voor achten ’s morgens, was ik bezig de meest lompe koffer ter wereld in de auto te duwen die ons zoals gepland naar het plaatselijke treinstation brengen zou. Jawel, ik zeg tréinstation. Vliegtuigen zijn namelijk speciaal ontworpen om mij te doden, en het past dan ook volledig in mijn ‘Groot Levensplan’ bestaand uit de dood te vermijden, om niét te vliegen. Het deed trouwens nogal vreemd te ontdekken dat ik eigenlijk opvallend rustig was en mijn lichaam niet al te hevig te lijden had onder die zware zenuwachtigheid die ik neig te ontwikkelen telkens ik me op onbekend terrein dien te begeven. Meestal laat mijn spijsverteringstelsel me in zo’n situaties gewoonlijk weten dat ik nog steeds Kim Huismus ben, en niet plotsklaps in Kim Avonturierspecht veranderd ben, maar ditmaal niets van dat, which was great, yeah?

Also, een trein, een Eurostar, een metrorit, een trein en een taxirit later waren we eindelijk op bestemming, en dat maar liefst zowat 8 uren na vertrek. 18de eeuwse reizigers gingen met paard en kar waarschijnlijk sneller vooruit, maar die muttens konden dan achteraf ook enkel de Pest als souveniertje aanbieden, en zo’n dingen houdt een mens recht tijdens een openbaarvervoer-athon. Plus; daar was tevens mijn zwaar gloeiende kofferhand die me in staat stelde alle soorten koude soep, thee of koffie in een oogwenk op te warmen, which came in véry handy, I’ll say! Toch was het niet meteen mijn idee van wicked fun om constant zware koffers achter me aan te slepen langs een metronetwerk waar verbazingwekkend genoeg het bestaan van de effectief werkende roltrap zijn intrede nog niet gedaan had. Tot 4 keer toe werd me een helpende hand aangeboden, maar iets zegt me dat dat meer was omdat ik op bepaalde momenten met mijn valies zowat àlle routes naar àlle soorten rijdende toestellen in Londen aan het versperren was.

Soit (I appear to have run out of overgangswoorden, folks), rond halfzes ’s avonds was de stad Bowness, grenzend aan het fantastiche Lake Windermere, de onze en dat zou de komende 4 dagen en 5 nachten niet veranderen..

Ooor would it?