Ik heb, in the spirit of the season, een behoorlijke snotvalling op de kop weten te tikken en dus leek het me aangeraden de dag in de zetel door te brengen. Dr. Layzee’s orders.

Ik had mijn pijlen gericht op een romantische komedie, maar daarvoor moest ik eerst nog naar ‘t stèd en geloof me wanneer ik zeg dat ik niet bepaald zinnens (noch presentabel) was om meer dan 2 meter van mijn bestemming te parkeren. En zo was het dat ik even later voor de achtste keer vooruit en achteruit reed om me in een niet eens zo belachelijk kleine parkeerplaats te wurmen.

Of het mijn wanhoop of mijn geconcentreerde brow was die haar aandacht trok, I shall never know for I did not arsk. Maar er stapte wel mooi een mevrouw van haar fiets om mij zeker 5 minuten, wijl in de regen staand, te dirigeren tot ik netjes op mijn plaats stond.

Ofcourse that never happened, but at least she tried.

Onbaatzuchtige vriendelijkheid, oh my lord, it feels so good.

(Een beetje schaamtelijk ook voor mij, ik die nochtans bekend sta als Your Parking Greatness, maar c’est la vie. Woord op de straat is dat iedereen soms wel eens een mindere dag heeft.)