Vannacht zat ik in één of ander rokerig kot van een live-optreden van Beck te genieten, en riep ik hem na afloop toe om nog een liedje uit zijn mouw te schudden. Waarop hij mijn arm vastnam en mij ‘t podium opsleurde om mij vervolgens te verplichten een mop rond het woord ‘mata’ te verzinnen. Jawel, ik droom van het woord “mata”. Ik kon niet echt op iets komen, dus improviseerde ik maar een Duitse scène, gaande tussen een si, Dùitse moeder en haar dochter. “Aber mata..”, zei ik, mij volledig inlevend in de rol van dochter, maar de pointe herinner ik mij niet meer. Bepaald goed kon die niet geweest zijn, want de zaal verstomde en ik zakte recht door de grond van het podium ‘t kolenkot binnen.

“Kijk nu, Beck, niemand lacht!”, zei ik om mijn hachje en eer ietwat te redden en daar slaagde ik weldegelijk in; enkele seconden later begon Beck in mijn oor te lallen dat hij nu intussen ook al eind de dertig is and so on and so forth. Hoe het geëindigd is, weet ik niet meer, maar ik herinner mij wel dat ik in een zwembad uitkwam en paarse blazen op mijn vingers had nadat ik mezelf met veel moeite uit het water gehijst had. Volgens de zweminstructrice lag dat aan het feit dat ik geen conditie had. En dat die blazen gewoonlijk vlug verdwijnen, maar bij mij eigenlijk wel abnormaal lang bleven hangen.

En ‘t is allemaal begonnen sinds ik Danone Essensis beginnen eten ben. Clean skin sure, maar dromen uit het hoofd van kurazy-ass junkies geplukt, zeg ik u.

[Edit: zou Danone Insanesis een betere titel geweest zijn? Or would that be trying too hard?]