Cow & cock.
Omdat het wondermooi is, zeg je? Welja, dadoowk ja.
Mààr vooral omdat dat gouden pad naar schoonheid is nu eenmaal keihard bezaaid is met zovele gevaren, op zo’n manier dat ik die trip erheen niet zomaar onbevangen ondernemen kan.
Zo hebben we een pikzwarte haan die écht wel met serieuze terreinafbakening-issues lijkt te worstelen. Hij beschikt over centimeterslange sporen waar zelfbewuste cowboyboots slechts van dromen kunnen, en het overdadig gebruik ervan zou zélfs Clint Eastwoord twee keer doen nadenken eer hij zijn ogen alweer uitdagend tot streepjes zou nijpen. Waardoor ik, belichaming van bange chicken, dus zwaar genoodzaakt ben op eieren te lopen wanneer ik langs hem passeren wil. Ik moet maar één verkeerde beweging maken of iets te lang oogcontact maken met één van zijn kiptjes of ik heb hem aan mijn been. Een figuurlijke gloveslap recht in mijn gezicht, kraag recht, sporen naar voren en ik tieren & weglopen. Ik persoonlijk zou gewoon een paswoord vragen in zijn plaats en gemeen kijken. War is so 90’s, Monsieur Coque. En totally over, zo beweerden Yoko & John indertijd.
En dan is er die elektrische prikkeldraad waarheen ik als een rasechte G.I. Jane moet zien te manoeuvreren, liefst zonder kleerscheuren en zonder een door mijn lijf gierende 220 Volt. Dat alles terwijl ik nog steeds in bereik ben van die Coque with a friggin’ dorst naar bloewd en batteringe. Dat vraagt skills, yo.
Daarenboven wordt des zomers mijn moedigheid nog eens extra op de proef gesteld door een aantal gevlekte uierbeesten die, I swear to God, de duivel in zich dragen. Ik heb dat ganse 4-magengedoe nooit vertrouwd anyway.. 
Begrijp me echter niet verkeerd. Ik heb niets tegen koeien, integendeel zelfs; ik groet ze gedag telkens ik ze rustig grazend in een wei opmerk. Dat zeg ik niet om schattig te doen of prettig gestoord over te komen, ik doe dat gewoon. Meer dan waarschijnlijk uit hevige angst. Voelen jullie ook een gekke anekdote aankomen, jongens?
Op een zonnige zomerdag in augustus 1998 vermoed ik, kwam ik namelijk op het lumineuze idee om nog eens aan de oevers van de Leie te gaan uitwaaien. ‘Aaa.. héééérlijk’, zei ik alsof ik in de nieuwe reclamespot van Herbal Essences speelde, en ik wandelde gerust verder, mijn haren in de wind wapperend.
Opeens kwamen mijn voeten echter tot een volledige stilstand en kreeg ik een stuk of 4 hevigstarende koeien in de gaten, en zij mij klaarblijkelijk ook. ‘No biggie, koeien zijn safe!’, stelde ik mezelf gerust, maar ondanks mijn Zen-toestand, hoorde ik in mijn achterhoofd de alarmbel toch lichtjes luiden en besloot ik een versnelling hoger te schakelen. Wat ik toen helaas niet wist, is dat koeien blijkbaar érg gevoelig zijn voor veranderende snelheden, want tot mijn ontzetting moest ik vaststellen dat die rakkers intussen aan snelwandelsnelheid achter me aanliepen. Met een ongezonde hartslag en wijdopengesperde ogen van een opgejaagde antilope, sprintte ik aan kruissnelheid weg. Ik liep zelfs zo rap dat het licht heel eventjes niet meekon, ksweertu! De koeien on the other hand *laat pauze* deden gezellig mee en ik werd voor de keuze gesteld om ofwel in de Leie te duiken of voor optie b te gaan: plat in’t ges onder prikkeldraad rollen.
Na een dik halfuur met mijn armen rond mijn knieën al wiegend in vain te wachten tot de koeien zich éindelijk zouden verwijderen van mijn enige uitweg, werd ik kortgebroekt en al gedwongen om mijn weg naar huis te maken door talloze tengels en insectrijk hoog gras heen. De wonden die ik opliep wanneer ik me door de prikkeldraad heen weerde om de koeien af te schudden, vormen trouwens nog steeds littekens en overwoekeren tot op de dag van vandaag nog steeds zowel mijn kuiten als mijn ziel.
