Laten we toegeven: de Britse groep Keane zal nooit écht de coolste en meest hippe groep in de wereld van muziekentertainment worden. God weet hoe die gasten eigenlijk heten, hoe ze eruitzien, wat ze graag eten en of ze al dan niet vast vrijen. In the world of average, Keane is king. Ze zijn getalenteerd genoeg om regelmatig eens op de radio te draaien, maar te saai om verder enige vragen over te stellen.

Ik viel dan ook steil achterover toen bleek dat de zanger indertijd an den drank en den druhs gezeten heeft. Zo zie je maar, eruitzien en zingen als een koorjongen is niet hetzelfde als effectief een koorjongen zijn! Ha! Zeg nog eens dat ik jullie niet verwen wat betreft het verlenen van adviezen die jullie wellicht nooit van z’n leven zullen kunnen gebruiken.

Dus OK ja, Tom Chaplin beweegt even soepel als Quickstep-parketvloer en hun overpeinzende teksten neigen wel eens naar pure overdrijving, maar verdorie, wanneer ik op een koude, in mist gehulde herfstochtend met de chauffage op 3 naar mijn werk rijd, dan geniét ik ervan een CD van Keane in mijn lader te schuiven en mij te laten meevoeren naar alle uithoeken van het emotionele spectrum dat hun repertoire tracht te bestrijken.

Maar dan opeens komen ze met het volgende af:

And I’m like ‘huh?’

Maar ik vind het niet erg. Ik vind het zelfs heel erg goed. Zodanig goed dat ik effectief overweeg me hun nieuwe CD aan te schaffen en hem misschien ook eens op klaarlichte dag op te leggen. Not so bad for averages Joe’s. Not bad at all, crystal ball.