Schlagerzangers in België zijn zoals roodharige kinderen op de speelkoer van de lagere school; big red easy targets. Iedereen heeft zich wel al eens bezondigd hen met hun oncoolheid uit te lachen, maar daar doe ik, met het hand op het hart, niet aan mee. Niet meer alleszins. Toegegeven, vroeger grapte ik wel eens dat ik het geheime lief van Willy Sommers was, maar aangezien dat gegeven in het hier en nu niet eens meer zo gék en onvoorstelbaar zou zijn, ben ik daar maar mee opgehouden. Things just got a little too awkward for me. Bovendien was het eigenlijk ook niet echt grappig, besef ik nu.

“Eigenlijk ben ik Willy Sommers’ geheime lief.”

Stemmen verstommen, vorken blijven midweg zweven, de band stopt met spelen en ergens maakt een oehoe zich klaar voor de nacht.

Schlagerzangers zijn gewoonweg té vanzelfsprekend om te bekritiseren en net daarom doe ik er niet aan mee. “Ja, en analfabeten kunnen niet lezen noch schrijven. Haha!” Bovendien leken ze me volstrekt onschadelijk. Voor zover ik wist bestonden hun levens voornamelijk uit witte linnen broeken dragen op de zeedijk van Blankenberghe, talloze bloemen en beertjes toegeworpen krijgen en mensen aanmoedigen hun handen in de lucht te steken en heen en weer te wiegen op het ritme van hun hart en hun Vlaamse lied. Onschadelijk dus.

Enter “De Story van Jo Vally’.

“De Story van Jo Vally” is het portret van twee mensen die elkaar doodgraag zien, maar gewoon niet weten hoe ze samen verder moeten. Het paste dan ook perfect in ons human interest- blok.”, zegt Vijf-TV, schijnbaar gemotiveerd gewone mensen te laten zien dat zij niet de enigen zijn die in zo’n penibele situaties kunnen terechtkomen.

En jawel, in BV-land is na zowat 25 jaar de funk helemaal uit het huwelijk van Marcella en Jo Vally verdwenen; Jo blijkt een scheve schaats te hebben gereden, maakt geen tijd voor zijn vrouw en een combinatie van beide and then some zorgt ervoor dat ze beslissen even in aparte huizen te gaan wonen. Jo, die het alleenzijn maar moeilijk kan verdragen, stelt voor samen op reis te gaan om te redden wat er nog te redden valt. Want zo zegt hij tegen zijn vrouw sinds het begin der tijden: “Uit het oog, is ook maar uit het hart.”

Eens op reis in Tenerife met Marcella, blijkt hij zijn zwembroek thuis te hebben vergeten en terwijl Marcella reeds zorgeloos aan het zwembad ligt te verpozen, slaagt hij erin, tijdens het op de kop tikken van een nieuw paar, het emailadres van de plaatselijke winkelierster te ontfutselen. En gaat hij het achteraf aan Marcella tonen. Op een papiértje.

Jaja, Jo Vally and his way with the ladies: ‘t is no laughing matter.

Dat zijn muziek maar rommel was, tot daar, maar dat hij zijn vrouw zó ongeïnteresseerd kan aankijken, zelfs op TV, ‘t is een regelrechte schande.

He sure put the vally in valley. As in an all time low. As in a deep valley. As in a farfetched pun!

Ach, ik weet het nog goed. Het begon ergens in september, er werd heel veel over gepraat en ik besloot dat ik het toch op z’n minst eens zou moeten gezien hebben eer ik het als slecht of goed zou kunnen bestempelen. Ik denk niet dat ik meteen volledig overtuigd was, maar een gewoonte wordt vlug gevormd als je er alleen je ogen en een afstandsbediening voor nodig hebt, is it not?

En zo geschiedde. Ik kwam ’s avonds thuis, bekwam eventjes van mijn dag, zette de TV net op tijd aan om het eindresultaat van Kim & Aggie te bewonderen, en ging bijna dood van routine telkens de eerste noten van: “She can make it to that place, where she belohoooongs” werden ingezet. En toch keek ik met veel plezier. Toen de klok zeven uur sloeg was ik zodanig opgefleurd dat het mijn dagelijkse fix-me-up werd.

Tót het slecht begon te gaan, en ik heb daar dus écht van afgezien, hé. Het was al zo donker buiten, en wat eens het frisse madeliefje in mijn tuin was, werd een fucking triestige chrysant. Uiteindelijk liep ik helemààl verloren in de serie toen het personage Sara zich koel en afstandelijk begon te gedragen en nagenoeg al haar zinnen afsloot met een geïrriteerde ‘ja?!’ -”Waar is de Sara that we knew and love?”, vroeg ik telkens Vake op het beeld verscheen, maar no cigar.

Ons 3 maanden zo’n schone tijden geven en vanalles beloven en er dan genadeloos de knip in zetten. Wrede manieren, vind ik dat. They just got us hooked, man! En voor we het wisten, namen we genoegen met drie weken kijken naar de aanloop van één of andere algemene directievergadering

(week 1 - “Maar Simon, overmorgen is’t directievergadering!”)

Weet je nog die keer toen ik zei dat ik ging solliciteren in een paardenmanège en nooit verteld heb hoe dat effectief afgelopen is?

I didn’t get the job.

De eigenares van de stallen liet me weten dat ik niet gespierd genoeg was om zo’n zware fysieke arbeid te leveren, which was right, dus daar kon ik mij volledig bij neerleggen. Ik ging eigenlijk toch gewoon maar eens kijken.

Maar ‘t was echt een heel vriendelijke mevrouw. Zo nog één van de echte, ge weet wel. Eén waarmee ik met plezier voor zou werken, denk ik. Toen ik bijvoorbeeld opmerkte dat ze met een nest zwaluwen in haar stallen zat, zette ze een kraan open opdat ze beter hun nesten zouden kunnen bouwen. En ze vertelde me ook over een paar overbejaarde pony’s en paarden waarvan ze het niet over haar hart kon krijgen om ze weg te doen ondanks het feit dat die meer geld kosten dan ze opbrengen. I applaud her.

Ze ging me later nog eens opbellen om eventueel ’s avonds bij wijze van bijverdienste de paarden eten te geven, and she did! Maar ik had niet kunnen opnemen en omdat mijn voicemail John Lennon is die “One two three bread!” zegt, denk ik dat ze dacht dat ik haar ‘t verkeerde nummer gegeven had and to make a very long story filled with worthless excuses short: Horses fed so far: 0

Dus dacht ik (nadat Roularta me niet zag zitten als Corrector which was a major bummer):

“LAAT IK ME OP DE HUISDIEREN RICHTEN!”

Afgelopen donderdag kwam me ter ore dat ‘t Asiel in Gent een dierenverzorger zoekt. Geen ervaring vereist. Hola, lees ik daar mijn tweede naam? Ik stuurde een mail en voor ik het wist, baande ik me een weg naar ‘t Citadel, afgaand op het hartbrekende gejank van honden en katachtigen en werd ik vandaag om 13u door twee kerels in een kamertje geleid. Ze moesten lachen omdat ik zei dat ik een oude auto had. Ik ben heel erg goed in onzinnige zaken vertellen op sollicitatiegesprekken.

-”Hebt ge ervaring met dieren?”

-”Hoch, ik heb thuis een kat, een hond, een schildpad, en een valkparkiet enzo.” telde ik op mijn hand, en dacht vervolgens “vreemd”, toen ze meteen doorgingen met vragen stellen en klaarblijkelijk niet weggeblazen waren door mijn indrukwekkende waslijst of domesticles.

-”En een orka.”

-”En ge kunt met excell werken?”

-“Ja gij!”, loog ik. Ik heb nog nooit met excell gewerkt. Nog nóóit.

Ik vermoed dat het woord “excell” een eerder afgesproken teken was om het hoofdstuk: “Miserie.” in te zetten, want voor ik het wist werd ik ondergedompeld in De Negatieve Aspecten-poel van de job als dierenverzorger.

-“En ‘t is niet zozeer het dierlijke, maar het ménselijke aspect van de job dat geregeld onaangename situaties oplevert. Ge krijgt vaak onbeleefde mensen over de vloer. Mensen die honden adopteren en aan de telefoon uitrazen over de hond die binnenshuis geplast heeft.” zei de ene, gesterkt door de andere die een zo afgepeigerd mogelijk gezicht trok.
-“Hey. Ik heb twee jaar bij De Post gewerkt. De beste leerschool om met ambetante mensen om te gaan, geloof mij.”

-“Maar. Er zit wel nog glas tussen, hé.”

Daar had hij me te stekken, verdorie.

-”Zout ge’t zien zitten om eens een dagje mee te komen draaien?”

-“Natuurlijk. Met veel plezier zelfs.”

En ik meende het. Toen toch. Sympathieke mensen daar hoor, maar als ik nu bedenk hoeveel ellendige situaties ik me daar waarschijnlijk op de hals zou halen, overvalt me toch de goeste om ze toch ook een “one two three bread” te lappen, vrees ik.

Ik vind het nog steeds raar te bedenken dat de huid op mijn hoofd waar mijn haar uit groeit, dezelfde huid is die de rest van mijn hoofd bedekt.

Deze overpeinzing ten gevolge van het feit dat ik gisteren de garagepoort op mijn hoofd dichtgetrokken heb en ik het nu niet kan laten voortdurend over een soort van inkeping te wrijven.

Wakker worden. Keer kijken hoe laat het is.

Mo how seg. Kwart voor tien en mijn moeder is mij nog niet komen wakkermaken. Why, this must be my lucky day!

Vijf seconden later: “Euw neuw. Vrijdag Fotologdag.”

Ik zal maar naar beneden gaan en een foto nemen van mijn stuut soon to be smeared with choco.

-”Ja, ik ga een stuutje eten.”

-”En Noah ook!”

-“OK.”

Noah eerst, en dan tante Kim. De natuurlijke hiërarchie, bepaald door mijn moeder. Ik ben het intussen gewoon geworden. En fel vermagerd.

Een dag zonder kinderharten breken is een dag niet leven, vind ik, dus wanneer me na het eten gevraagd wordt:

-“Pelen, Kim?” antwoord ik dan ook met een kordate: “Neen, tante Kim gaat eerst eens een beetje surfen.”

Until the clock strikes:

Wat me naar de keukentafel voert. Honger heb ik niet, maar ge moet u toch aan uw uren houden, vind ik.

En hoe leuk het ook is om de kleine “Haute coûture, oh zo duur” te horen zingen terwijl hij zijn T-shirt als een ware Nigga Boy G vastgrijpt, begon ik me toch zorgen te maken over de gebrekkige graad van entertainment.

“Kan ik dan nérgens heen?”

“Heeft Indiana Jones mij niet nodig?”

Neen.

Maar ge kunt misschien wel naar de Eco-shop gaan en in den duik een foto nemen van jezelf en een naakte mannequin met een veel te klein hoofd voor zijn lijf?

Misschien ga ik beter terug naar huis, met Midas gaan wandelen en dààr een leuke foto van nemen.

Of waanzinnig hard sùkkelen om er een leuke foto van te nemen.

Of uiteindelijk dankbaar gebruikmaken van de timer, heel rap lopen en heel content zijn dat niemand in de buurt is.

Ik vond het maar stom weer, vrijdag de 13de, dus begon ik maar aan mijn voornemen àlle Kuifje-albi te lezen.

Kweedet.

Vanaf maandag neem ik het solliciteren serieus, ik zwéér het. Mijn geleende Kuifjes zijn toch uit enal.

Hola, daar is de zon, ik zou mij nog eens durven buiten zetten.

Wegens volk ben ik helaas het documenteren een beetje uit het oog verloren en maken we een tijdsprong naar halfnegen, toen ik terugkeerde met frietjes van’t frietkot en besloot mijn laatste officiële foto met De Witte te maken. En sluikreclame voor mijn overbuur en zijn Centea-kantoor.

Wegens nog steeds volk, geen prentenmateriaal. Het was toch te donker om een foto te nemen van het feit dat ik ’s avonds op mijn kousen nog een toerke rond de Markt van Deinze heb gedaan anyway.

Halftwaalf. Genoeg spanning voor één dag en bedje binnen.

I demand a rematch.

Chers raconteurs,

Het is jullie misschien ontgaan, maar enkele dagen geleden plaatste ik een oproep voor het terug opvijzelen van het fotologgen, in de vorm van, let op, het bekt gewéldig; fotologdag.

Aangezien het organiseren ervan in een impuls besloten werd, leek het me meer gepast om de datum 06/07/08 in de koelkast te schuiven en in de plaats daarvan te opteren voor het meer naderbijzijnde 13/06/08.

“Maar dat is niet speciaal.”

Is it not? Het gaat ‘m om vrijdag de 13de, gasten. De ultieme kans om te bewijzen dat die datum niet per sé betekent dat ongeluk achter elke hoek loert of Jason Voorhees met zijn kettingzaag in je achterbank verscholen zit . Allez, de “ultiéme” kans. Ikzelf heb al plénty vrijdag de 13de’s meegemaakt zonder Jason Voorhees tegen te komen, but never have I documented them!

Ik zal alvast de ganse dag babysittend op mijn neefje doorbrengen, dus ik reken op jullie om met spannender materiaal af te komen. Spreaden Sie the word like a good blogcommunity would do!

Wat ben ik een gigantisch emotionele plooier, man!

Neen. Ik was niet van plan in september een tweede jaar Spaans te starten, en waarom zou ik ook? Ik heb geen intenties om naar Spanje te trekken, noch heb ik overdreven interesse in Spaanse actividades culturales, dus zou ik bijgevolg niet beter mijn vrije tijd spenderen aan iets waarmee ik actief bezig kan zijn? Iets dat nauwer aansluit bij mijn hobby’s bijvoorbeeld, of me werkgewijs een extra zetje geven kan?

De sterren exclameerden “MAAR JA, WAAR!”, en wé-ken-lang stond mijn besluit dan ook supersolid as a rock, om dan vanavond terug aan het wankelen te gaan, y por qué? Omdat ik bepaalde mensen léuk vind. En ik het dan ook jammer zou vinden die voortaan slechts per toeval eens in de Colruyt tegen het lijf te lopen, ondanks verwoede pogingen van mijn kant uit om tijdig de frozen yoghurt section zijnde anonimiteit in te duiken. Want jawel, zo is de social handicapable in mij wel, hoor.

Man, ben ik écht aan het overwegen 100 euro en tàlloze levensuren op te offeren omdat ik bepaalde mensen best hebben kan en ik een sucker ben voor het klasgevoel en vrijblijvende gesprekken tijdens veel te lange pauzes?

Ben ik?

Heb ik

nood aan

werk?

Weet ge wat ik heb zitten denken deze namiddag? Dat ik vroeger zoveel foto’s nam, en moeite deed om die mooi te maken en er iets leuks mee te doen, terwijl mijn lens nu alleen maar op mijn tweejarige neefje en kleurrijke insecten gericht lijkt, en dat terwijl er zoveel meer is, fellow people.

Vroeger organiseerden we op het forum waar ik woonde geregeld een dag waarop elke user om het uur een leuke foto van zichzelf, zijn omgeving of gezelschap nam en ik heb dat altijd een heel wijs initiatief gevonden. Het was een uitgelezen kans om helemaal gepermitteerd de voyeur uit te hangen en meer over andere mensen te weten te komen, maar ook een excellente gelegenheid om zelf nog eens wat fotografische moeite te doen, and boy, am I in need of some.

Dus, wie doet er keer mee mee mij?