Yo, de Sara.
Ach, ik weet het nog goed. Het begon ergens in september, er werd heel veel over gepraat en ik besloot dat ik het toch op z’n minst eens zou moeten gezien hebben eer ik het als slecht of goed zou kunnen bestempelen. Ik denk niet dat ik meteen volledig overtuigd was, maar een gewoonte wordt vlug gevormd als je er alleen je ogen en een afstandsbediening voor nodig hebt, is it not?
En zo geschiedde. Ik kwam ’s avonds thuis, bekwam eventjes van mijn dag, zette de TV net op tijd aan om het eindresultaat van Kim & Aggie te bewonderen, en ging bijna dood van routine telkens de eerste noten van: “She can make it to that place, where she belohoooongs” werden ingezet. En toch keek ik met veel plezier. Toen de klok zeven uur sloeg was ik zodanig opgefleurd dat het mijn dagelijkse fix-me-up werd.
Tót het slecht begon te gaan, en ik heb daar dus écht van afgezien, hé. Het was al zo donker buiten, en wat eens het frisse madeliefje in mijn tuin was, werd een fucking triestige chrysant. Uiteindelijk liep ik helemààl verloren in de serie toen het personage Sara zich koel en afstandelijk begon te gedragen en nagenoeg al haar zinnen afsloot met een geïrriteerde ‘ja?!’ -”Waar is de Sara that we knew and love?”, vroeg ik telkens Vake op het beeld verscheen, maar no cigar.
Ons 3 maanden zo’n schone tijden geven en vanalles beloven en er dan genadeloos de knip in zetten. Wrede manieren, vind ik dat. They just got us hooked, man! En voor we het wisten, namen we genoegen met drie weken kijken naar de aanloop van één of andere algemene directievergadering
(week 1 - “Maar Simon, overmorgen is’t directievergadering!”)
(week 2 - “Maar Simon, morgen is’t directievergadering!”)
(week 3 - “Simon, het is vandaag directievergadering!”)
en bleven we zonder enige vragen te stellen 5 weken in Fuerte Ventura plakken enkel en alleen om te zien hoe Sara voor het eerst mascara gebruikte en het eindelijk aandierf een kam in de hand te nemen. Volledig beroofd van datgeen dat de serie nét zo onderhoudend maakte: de interactie tussen Sara en Simon.
Ik zag me de afgelopen maanden dan ook genoodzaakt de vraag “Ah Kim, waestergebeurdinSara?” waarheidsgetrouw te beantwoorden met “helemaal niets”.
Tót ze deze week besloten de sluizen terug open te zetten. Er gebeurden zowat zesduizend dingen tegelijk en in de slotaflevering werd besloten de relatie van Sara & Simon op één kwartier van ‘onbestaand’ naar ‘echtelijk verbonden’ te doen evolueren.
Hé. Zeg. Ik weet wel dat het een sprookje moet voorstellen, maar zelfs Doornroosje had een betere tijdsplanning.
All I’m sayin’ is: het kon zoveel mooier uitgewerkt en uitgespeeld zijn. Ze hebben ons zodanig lang afgesneden van die unieke relatie tussen Sara en Simon, alle melige romantiek en speelse momenten verbannen, waardoor wat mij betreft de finale totaal haar doel voorbijgeschoten heeft.
Maar kom, ik ben al bij al nog blij dat ze het gelaten hebben om tijdens één of andere haastig georganiseerde liveshow Veerle Baetens en Gert Winckelmans 500 keer te vragen of ze die goede afloop eigenlijk wel verwacht hadden.
on June 25th, 2008 at 3:29 pm
manmanman. Sara en al. Wanneer begin je voor Story te werken?
on June 25th, 2008 at 5:07 pm
Ik was ook totally disappointed.
De volgende telenovella kan mijn voeten kussen! I’m not watching, I’m not!
on June 25th, 2008 at 8:05 pm
I SO know what you mean. De gewoontedrang was sterker dan mezelf en ik was ook een van die zielige plakkerds. De tijdslijn klopte niet echt, maar man, I don’t care want ik heb geblèit gelijk een klein kind bij de ontknoping.
De volgende versie kan mij desalniettemin toch ferm gestolen worden.
Of misschien dat ik toch de eerste aflevering bezie. Gewoon om te wéten, wete?
on June 26th, 2008 at 1:18 am
Ik: “woohoo! sara is voorbij!”
mijn ma: “ben je daar zo euforisch over?”
ik: “2 keer sara per dag + opnemen = tv-terrorisme”.
mijn ma: “gij kijkt ook elke dag naar het voetbal”.
ik: “dat is om de twee jaar 3 weken. Besides: voetbal is écht en sara niet. neh!”
on June 27th, 2008 at 2:45 pm
Blij dat ik daaraan ontsnapt ben! Nog geen minuut naar gekeken (terwijl ik wel de hele Betty La Fea-reeks heb gezien)
on June 27th, 2008 at 7:50 pm
Cheers for Maarten.
En voor Ishku’s rake analyse.