Ik heb vandaag gelijk een klap in mijn gezicht gekregen. Alas not the kind that I can sue for, maar de mildere en ietwat minder sensationele versie zijnde een spreekwóórdelijke toek op mijn bakkes. Ik zat namelijk even aan loonbarema’s te denken (coz that’s how timeconsuming my current job is), en het feit dat ik, met mijn magere kwalificaties, nooit echt de grootverdiener van de hoop zal worden. Fair enough though, aan geld binnenrijven in piles, daar heb ik toch niet echt nood aan, gezien ik zweer bij het cliché: ‘Zolang ik mijn job graag doe, is’t mij al tselste.’. Maar ik vind het toch vrij shockerend dat ik pas at age 25 besef dat een opleiding effectief belangrijk is. En dat ik ontdek wat mij werkelijk boeit.

‘t Is dat ik een laatbloeier ben, maar ik ben er natuurlijk vet mee. Op mijn 25ste terug naar school trekken en rondhangen met mensen die geboren zijn in ‘91; I shudder at the mere thought.

Maar zout ge geloven dat ik, ondanks the shuddering en the thinking, wat opleidingen heb uitgecheckt? Ik, de antichrist der studenten, de grillige attendee met een attentiespan van een goudvis en seems to start things just to be able to quit on them? Ik geraakte enthousiast. Mijn interesse gewekt. Het prospect van informatie te krijgen over dingen die mij interesseren. Sweet baby Jesus.. would I.. like to be educated?

En nu weet ik heel even niet wat te doen. Ik heb namelijk per dag zo’n 5 ideeën die mijn leven op een totaal verschillend pad zouden brengen, en ik draai gelijk de wind. Maar nu, op dit ogenblik, klinkt terug naar school gaan nog niet eens zo gans gek. Sure, geld opzij zetten en verhuizen wordt dan wel weer op de lange baan geschoven, en ik zou in het beste geval 28 zijn eer ik zou afstuderen. En dan nog aan alles beginnen: yuck. En hoe betrouwbaar zijn die ingevingen van mij anyway? Maar then again, is wat ik nu doe dan zo’n sterker plan?

Color me in doubt. Dat wordt eventjes afwachten en overpeinzen. Not exactly my forté.

Ik zat al eventjes in de wachtzaal met naast mij op de stoel een kartonnen doos containing: one hedgehog.

HEDGEHOG.

Ik zeg ‘hedgehog’ omdat ik zeker weet dat sommige mensen ‘egel’ niet weten te vertalen naar het Engels en zich bij de term “the eagle has landed” zakens zoals een rechtoplopende egel met in zijn hand een aktetas voorzichtig de trap van een vliegtuig zien afdalen.

Het was een egel die zich een beetje verhangen had in onze kiekendraad en al zo’n gans putje onder zich gegraven had om zich door te draad te kunnen wurmen. So far; no cigar. Ik dan maar de draad doorgeknipt, keer met de nijptang in de hand naar de camera gewuifd en gezien de egel geen aanstalten maakte om terug te ontrollen, naar de dierenarts getrokken. Cool thing about wachtkamers van dierenartsen: mensen praten altijd.

-”En wa zit er in ui doze?”

-”Wa scheelt er mee ui poeze dan?”

You don’t hear much of that in wachtzalen voor mensen. Tenzij het de setting van een Meetjeslandse pornofilm betreft natuurlijk.

Anyway, ik zat reeds een tiental minuutjes een klapke te doen tegen een mens wiens hond haar beide oorringen had ingeslikt (true story!) en stelde aan een oneindige stroom van kreetjes, pestgeluiden en geween vast dat ik werd voorgegaan door kinders die ik wellicht niet zo leuk zou vinden.

Na een tijdje kwamen ze buiten, zagen mijn kartonnen doos en stelden via hun mama de vraag:

“Wa zit er in dié dooooooooooooos, mama!!?”

Wellicht ervan uitgaand dat mijn moederhart zou smelten, ik hen volle toegang tot mijn doos zou verschaffen en ze mijn mysterieus dier mochten overladen met goedbedoelde knuffeltjes en kusjes.

“Een heeeel klein babyolifantje!”, zei ik met wijdopengesperde ogen, waarop ik de consultatiedeur achter me liet dichtvallen.

“Ooooh mama! Een babyolifantjeeeeeuh!”, hoorde ik hen nog net roepen met een stem doorweekt van de onbevredigde nieuwsgierigheid.

In your face, children of the corn. In your face!