Ik heb ontdekt dat ik die ganse behoeftepyramide dagelijks wel een paar keer op- en afstijg en dat dat op de duur een beetje in de benen kruipt. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar ik vind dat een beetje labiel zo.

Laat ik even een greep uit het proces van vandaag doorlopen:

Ik heb vandaag wel degelijk meermaals honger & dorst gehad (fysiologische behoeftes), jawel. Zodanig dat ik op zulken momenten niet verlangde naar de blauwe dubbel-CD van The Beatles zoals dat voordien wel het geval was. Ik at, en hupla, up I went naar de volgende etage: veiligheid. Ik stond op het tweede verdiep en keek naar beneden. ‘Shiet! Dat is lijk 3 meters!’ Er werd me geboden op een soort transpallet te gaan staan en van daaruit terug naar ‘t gelijkvloers af te dalen. ‘Shiet, stel dat ik val zeg. Mijne kop zou zo in zijn!’ Ik voelde me een beetje beverig en toen ik naar beneden ging, gingen mijn gedachten niet uit naar mijn pasgeboren neefje of naar de behoefte om vrienden te zien. Ik wou gewoon maar leven, y’all! En in weides huppelen met madeliefkransjes in mijn haar.
Eens met beide voeten op de grond schakelde ik alweer een versnelling hoger en bepeisde ik wat ik vanavond mogelijks zou kunnen doen. ‘Ik zou toch graag keer wa cocktails willen gaan drinken met veel mensen die ik wijs vind, en ze zouden mij allemaal graag zien, we zouden veel lachen en ons met een goed gevoel te bed terugtrekken. Apart welteverstaan. Of samen!’ [Hey, fysiologische behoeftes, hoe gaat ‘ie?! *gives the wink and the gun*]
Ik besloot een vriend te SMS’en om samen wat gitaar te spelen! Goed idee!
‘Hey ishku, verpakt keer wa chromen bokalen per zes. Zo’n 2000 ofzo.’, zo klonk het opeens op de werkplaats. Mindnumbing werksjen to say the least en al gauw zochten mijn gedachtes alweer ander en beter oorden op. Oorden van zelfrealisatie. ‘Hm’, dacht ik. ‘Eigenlijk heeft mijn moeder wel een punt als ze zegt dat ik toch heus beter kan dan ‘maar’ magazijnwerk. Het is leuk voor een tijdje, maar uiteindelijk wil ik wel meer dan dat volbrengen. Misschien moet ik maar avondlessen Frans gaan volgen opdat ik geen compleet oeuf meer van mezelf zou maken wanneer iemand me in’t Frans de baan vraagt. Of Spaans! En eventueel Photoshop ofzo! Dat moet toch deuren openen zekers?’ Mijn gedachtegang wordt abrupt verstoord door mijn knorrende maag and I’m back to square one.

Toch allemaal speciaal, hé; die basispersoonlijkheid die iedereen met zich meedraagt en hoe alles overkomt als je’r even bij stilstaat. Intrigerend toch? Een beetje troostend zelfs. Dat iedereen hetzelfde doormaakt? Had het mij maar iets kunnen schelen in’t vierde middelbaar tijdens ‘t examen economie..