(of brak ik een ziekenhuis binnen om foto’s te nemen van een paar onbekende babyvoetjes om die indruk te wekken, wie zal het zeggen?)
“Ei”, zei ze, “wordt het geen tijd dat de hond terug gevaccineerd wordt?”
Met een gezicht à la “˜how in the héll should I know’, haalde ik arrogant mijn schouders op en trachtte zo getormenteerd mogelijk mijn moeder aan te staren. Soms kan ik heel onvriendelijk zijn en dan behandel ik àlle vragen als zijnde domme vragen.
“Wat zouden we eten vanavond?”
“Duuuhhhr.. kan het mìj wat schelen?” *kijkt getormenteerd*
Gebrek aan kelder, zeg’k.
Maar ik wist het dus niét en mijn moeder verklaarde de jacht naar het vaccinatieboekje voor geopend.
“Ei”, zei ze, “wete gij het vaccinatieboekske liggen?”
Mijn lichaam maakte zich klaar voor de irritatie-special zijnde een dubbele oogroll begeleid door een geagiteerde zucht, maar vooraleer het proces deftig op gang kon komen, hield ze het boekje triomfantelijk boven zich uit en belde ze de veearts op.
“Morgenmiddag komt hij af, Kim. Maakt dat ge in de buurt zijt; Midas voelt zich veiliger bij u..”, zo luidde het verdict.
“Ma joooone..”, zei ik bij wijze van weerlegging, terwijl ik diep in mijn binnenste all “It’s like.. seeeuw true!” deed en genoot van de non-alcoholische doch gevaarlijke cocktail van trots, liefde en een maximum aan capabiliteit. Hij smaakte lekker.
Uiteindelijk werd deze middag aan de deur gebeld en gebood mijn moeder me naar beneden te komen. “Keep your knickers on, hier ben ik al, jongens!”, dacht ik terwijl ik mezelf spreekwoordelijk op de borst sloeg en op de tonen van “˜IIIII save the day, I save tomorrow, so I can find a way!” de trap afdaalde. Ik trof een naar sigarettenrook geurende veearts aan en een hond die langs geen kanten wist wat er gaande was. Compleet begrijpelijk, vond ik dat.
Ik leidde Midas in de zetel en monsieur le vétérinaire nam het besluit, om na de spuit zijn oren eens grondig uit te kuisen en haalde daarbij een dertig centimeter lange oorstok uit zijn tas. Stiekem hoopte ik dat hij nog 37 aan-elkaar-geknoopte-kleurige-neusdoekjes en een konijn uit zijn tas met dubbele bodem tevoorschijn zou toveren, maar ik zag Midas’ pupillen verwijden toen hij langszij de gigantische oorstok in de gaten kreeg en voelde dat het my time to shine was.
“‘t Is niets Midaske”, zei ik met mijn meest geruststellend stem en ik streelde zijn rug herhaaldelijk om hem te laten weten dat ik er voor hem was. “I got yo’ back, Mydus!”
Ik neep mijn ogen tot spleetjes en wees hem emotiegeladen aan. “Jij en ik, brotha! Jij en ik!”
Oorstok na oorstok verdween in en uit het gapende oor en de ganse oorsmeerprocedure verliep vlotter dan verwacht; geen teken van agitatie en het koteren was volledig onder controle. “Man toch, ik ben zó de houndwhisperer”, dacht ik nog voldaan glimlachend en op dat eigenste moment besloot Midas dat het genoeg geweest was. Onverwachts trok hij zijn kop uit de houdgreep en kwam by doing so nogal onzacht in aanraking met mijn neus. Ik had het waarlijk niet zien aankomen. Die hond en ik zijn clóse, begrijp je? Tight, a’ight?!
Ik trachtte zo goed als ik kon de bloedvloed met beide handen op te vangen terwijl ik naar de badkamer liep, en troostte mezelf met de gedachte dat hij zeker naar mijn moeder had gemikt. We lijken veel op elkaar ook. Ik begreep het volkomen.
“Ei!”, riep ik richting moeder, “waar liggen de waslapkes feirlijk?”
Ik weet niet in hoeverre jullie iets afweten van mijn tenacious tortelduive, dus vat ik het ganse ordeal even kort samen.
Wonend en slapend op zolderhoogte kijk ik niet op een bloot lichaamsdeel meer of minder wanneer ik vanuit mijn kleren in mijn pyjama glip. That’s right, armen & benen gebruik ik niet, ik glip daar gewoon in zoals de mannelijke cast van Family Guy dat deed wanneer Joe in The Drunken Clam in tranen uitbarst omwille van een ontsnapte dief, geweetwel.
Hanyway, slechts enkele bomen en een paar bakstenen kunnen stiekem getuige zijn van de dingen die zich afspelen op mijn zolderkamer [en eventueel mensen die iets kennen van videocamera’s, spiegels en ladders], dus wanneer vorig jaar in april een knoert van een tortelduif besloot mijn vensterbank als nieuwe shaque d’amour te declareren, was dat toch wel eventjes schrikken.
Niet alleen wierp ze me van tijd tot tijd bekeurende blikken toe, ze vond het ook nog eens bijzonder leuk om ’s ochtends vroeg op mijn raam te tikken en te hoohoo-hooën tot de mussen in de buurt bij wijze van protest kleine pantoffeltjes richting aandachtsgeile duif gooiden. En gelijk hadden ze, jandorie! Zonde van hun verloren sletskes, maar desperate times call for desperate measures, zo zeiden ze. “Dappere mussen!”, dacht ik, “en verstàndig! Thoh.”
Nu, ik weet niet wat daar allemaal verder nog gezegd is in vogelland, maar groot was mijn opluchting toen Tortel op een dag voor het open luchtruim koos en mijn vensterbank verder gevrijwaard bleef van enige vogeltrippelarij.
Tot eergisteren.
“Hoohoo-hoo!”, zei ze bij wijze van begroeting. Ik lachte haar meewarig toe, knikte eens met mijn hoofd en dacht bij mezelf: “Wacht maar, jonk, I’ll hoohoo-hoo you good.”
Als een fervent kwisser die net als zijn tegenkandidaat, duidelijk de persoon in het beeldfragment dat Ben hem in de derde ronde voorschotelt herkent, drukte ik meermaals op het rode alarmknopje onder mijn bureau. Drie mussen vlogen onopvallend voorbij, knikten, zeiden ‘tjilp’ en daarmee was de kous af.
Alsook de slets’n..
Tot mijn grote spijt krijg ik hier geen embedded player meer binnen, dus zal het via link moeten lopen. En dat is jammer, want Gód, wat hield ik van de professionele uitstralink van die verdomde embedded player.
Rade maar! En beware: wie zegt dat ik crap ben, riskeert van mij al huilend naar de badkamer te sturen en ik ben al 1 embedded player kwijt, jongens. Een beetje empathie graag.
Ow, en aan de F wordt gewerkt.
Happy guessing!
Many congratulations aan de heer REINAERT die het juist had wanneer hij zei dat het wel eens Cowgirl in the Sand van Neil Young kon zijn. ‘t Is’t ienderdoad, job well done!
“‘Old on, ‘old on! Hier wordt iets gratis aangeboden!”, zei ik toen ik het laatste blad van de Streekkrant omsloeg en in de ogen van Maria Duval staarde. Maria Duval ziet er een beetje uit als de halfzuster van Rita van Familie, maar dan met blond haar. Het artikel schreef dat ze al meer dan 2000 keer in televisieprogramma’s was verschenen, dus wat houdt haar tegen om samen met een strontzatte Rita te huilen om de dood van Pierooke de 18de eigenlijk?
Het feit dat ze de grootste helderziende ter wereld is, ja! Dat stond toch in gigantische drukletters boven haar hoofd geprint. Samen met de woorden: “Ik stuur u een echte talisman die uw leven totaal kan veranderen.” (U hoeft geen cent te betalen!)
Mijn ogen vlogen terug naar boven:
En ik dacht; “OK Maria Duval, als jìj het zegt, dan geloof ik je verdomme!”
Ik las de rest van het artikel door en ik vond het fantastisch! Er werd me voorgesteld een formulier in te vullen waarin ik bepaalde wensen, dingen die me bezighouden of het aantal euri dat ik voor de één of andere reden heel dringend nodig zou hebben, moest aanhalen, en vervolgens zou me een talisman toegestuurd worden.
“Ik voel het nu al, Maria! Ik voel het nu al!”, schreeuwde ik het When Harry Met Sallysiaans uit. Dit was te goed om waar te zijn, en ook de getuigenissen waren simpelweg verplétterend:
“Geachte mevrouw Duval,
Ik wilde u via deze brief hartelijk bedanken. Vanaf dat ik de talisman in mijn bezit heb lijkt het of heel mijn leven veranderd is. Dus mijn dank is groot.”
Mevr. R.L. te B.
“Beste Maria,
Dankzij uw hulp heb ik een zeker som geld met de lotto gewonnen, met een waarde van €155.000,–, ja, u leest het goed!!!”
Mevr. C.D. te E.
“Ik heb €122.000,- gewonnen!
U voorspelde me dat ik €122.000 zou winnen met de loterij en zie: ik heb €122.000 gewonnen met mijn nummer 86004.. Bijgesloten een foto van mij die u gerust mag publiceren, zodat mensen kunnen zien dat u een geweldige zieneres bent. Woorden schieten me tekort, Maria! Ik voel me als herboren!”
Dhr. M.B. te S.
Ik besloot voor mezelf dat ik mijn ogen niét mocht sluiten voor Maria Duval’s magische krachten! “Ik kàn toch niet! Toch niet voor de beste helderziende ter wereld - ereld - ereld - eld - d!”
Een minuut later zat ik naar hartelust de vragenlijst in te vullen en 10 minuten later stak ik de brief op de post richting Nederland. Iedereen die het lijstje namelijk binnen de 28 dagen opstuurde, kreeg nog eens een gratis toekomstvoorspelling ook. En dat kon ik toch niet laten liggen zekerst!? Een gratis toekomstvoorspelling! Van de béste helderziende ter wereld!
Ik kijk alvast uit naar het moment dat mijn talisman in mijn brievenbus valt en zijn magische vibraties mij vervullen met nieuw leven! Herboren! Net zoals M.B. te S! En ik beloof plechtig dat, àls ik 122.000 euri win, ik jullie allemaal €100 en een dikke schouderklop toestop. Echt de waarheid!
Ik zou zeggen; ik blog zeker over de afloop. Als jullie het al niet voelen wanneer mijn karma als een warme gloed over jullie heen komt vloeien wanneer ik de enveloppe openscheur, dat ies!699!!
Hey jongens, woord op de straat is in Deinze & omstreken dat de Tabel van Mendeljev vanavond met Beatles-freaks gespeeld wordt.
Ik dacht, ik deel het even mee in al zijn nutteloosheid en bedankt vrouwe Barbara voor de mededelink ervan.
Edit na het bekijken: ik had zó iedereen hun ass gecreamd.
Een Beatles-quiz, jongens, dat ware nog keer een gedacht!
Zaterdagavond organiseerde Cultuurschok in de bijzonder ondode stad Deinze een muziekkwis met hot-dogs & Jits Van Belle. Jits Van Belle die nog eens bewezen heeft dat mensen vrouwen die pogen grappig te zijn niet leuk vinden, maar ik had geen probleem met haar, ik wil dat graag duidelijk stellen.
Waarschijnlijk is dat omdat ik te gefixeerd was op kindergezicht nummer 1 die ik jullie hieronder presenteer. Thuisbrengen kon ik het langs geen kanten, dus aan jullie om mij te imponeren met tot nu toe bedekt gebleven muzikale herkenningscapaciteiten. Want die zijn er, mag ik hopen. Ouw, en nummer 3 bleef ook ongeïdentificeerd.
1. Aan CRML, DMNK & ABZG; gelieve jullie te onthouden. Dankuwel merciet.
2. Aan alle anderen; geef het jullie beste schop en overtref de Shangri-La’s met hun toch wel 15de (?) plaats in een poel van 40 die-hard groepen met namen zoals daar zijn:
-Afscheidstoernee.
-B4.
-Sofie’s Choice.
en andere bàrslechte groepsnamen waarmee ik zelfs in de 90’s niet zou durven buitengekomen zijn.
Bonne chance à tous et à tous bonne chance.
Ik denk dat alles zowat geraden is, behalve die dekselse nummer 1.
Hier zijn ze, voor alle duidelijkheid:
1. Bleedin’ Will Tura, dames en heren.
2.Björk.
3. Freddy Mercury.
4. Courtney Love. (nog geen haar veranderd, she is)
5. Eminem.
6. Madonna.
7. MJ.
8. Mariah Carey, of zoals onze godsdienstleraar once said: Maria Carree.
9. Jawel, Marilyn ‘Paul from the Wonderyears’ Manson.
10. Kurt ‘not quite so suicidal’ Cobain.
11. Unmistakeably Johan Verminnen.
12. Britney Spears.
Met vriendelijke groeten,
ishku ‘del Shangri-La’s’ Van Dingenen.
Ik moet iets doen aan mijn walk, vind ik. Ik hou er namelijk van om mijn handen in mijn zakken te steken wanneer ik langs straten & pleinen loop, maar ik denk dat dat ongelooflijk tegen alle regels van de meisjesethiek ingaat. Dat, en driekwart van mijn zakken zijn ronduit te klein waardoor slechts de eerste twee vingerkootjes veilig in mijn buidels terechtkunnen en ik er bijgevolg als een royal dork uitzie, aangezien het noch praktisch, noch esthetisch is.
De vraag is: hoe kan ik dan in godsnaam normaal lopen?
Ik wil geen manwijf zijn, noch een truut die haar sjakosj met gebogen rechterarm vastklemt, maar ik lijk de gulden middenweg maar niet kunnen te vinden. Iets in mijn handen vasthouden is een vereiste aangezien ik geen idee heb hoever je met je armen mag zwaaien om niet tegengehouden te worden door de Arm-Zwenkbereikpolitie en dat is maar het tipje van de ijsberg wat betreft “ishku’s-wacky-walking-ways”.
Vanmiddag werd dat maar weer eens overduidelijk toen ik naar de tweehandswinkel in mijn buurt trok en aan de laadplaats drie overdùidelijk viriele venten zag staan. Viriele venten die al op 20 meter afstand hun ogen op mij lieten rusten en dat volhielden tot ik op 5 m naderde, waarbij de gesprekken stilvielen en ik hun lodderige ogen op mijn derrière voelde plakken. In mijn gedachten zag ik ze all van
en 
doen en op slag begon ik te wandelen alsof ik net zes flessen Johnny Walker achterover had geslagen. Little cracks in the pavement leken onoverbrugbare canyons en het kleinste kiezelsteentje kon mij al molenwiekend richting beton sturen. Zelfs mijn drievoudige ontmoeting met de Deinse schurker kon niet aan de ongemakkelijkheidsgraad van dit tippen, jongens.
En waar moest ik dan heen kijken, en hoé? Tenzij ik besloten had één van die gasten de vader van mijn ongeboren kind te maken (”Ze vroég erom, meneer le juge!”), mocht ik niet rechtstreeks in het drietal hun ogen staren, maar ik wou hen ook mijn aanwezige ongemak niet gunnen en doen alsof de 67 tegenoverliggende gevels mij mateloos boeiden, dus wrongen mijn gezichtspieren zich in allerlei bochten alsof mijn regisseur me beval mijn ganse register van emootsies open te trekken:
“Laat u niet intimideren, hé kalle.” - “Maar ze kijken zo keihard. En kijk, veilige gevels aan de overkant!” -”Neen, trunte. Neen! Kijk voor je. Kijk onverschrokken. Jìj bent de Warrior Princess!” -”Oh God, ik zie hun hoofden meedraaien.” -”Het zijn maar oude ventenhoofden.” -”WA WETE GIJ DAARVAN!?”
Dus bij deze: aan alle al dan niet besnorde mannen die intussen over de leeftijd beschikken mijn vader te zijn en alle jongens die zich niet schamen om hun oogbollen in mijn achterzakken te steken; zoekt u een andere broek en kweekt jeuk, vuilaards.
.gif)
Bij het zoeken naar geschikte tekeningen die in een kinderpoëzie zouden passen, stootte ik op bovenstaande afbeelding. Voor de blinden onder de lezers; het betreft hier een nogal wulps kijkend beertje dat voor de gelegenheid een Speedo lijkt te hebben aangetrokken om haar lichamelijke vormen beter te accuenteren, aangezien ze waarschijnlijk voelt dat ze méér kan dan enkel broodjes smeren.
Doe dat eens niet, zou ik zo zeggen.
“250 gram barbecuehesp, 1 potse préparé en 6 schellen kippewit mee kruiden.” staat op het kladje dat mijn moeder me elke zondagochtend in mijn handen schuift. Allez ja, de inhoud varieert wel, maar het briefje is een constante. Je zou kunnen denken dat mijn moeder en ik ’s zondags graag zottekes doen en van kruidenierke spelen, maar de realiteit is helaas anders. Op zondag word ik er namelijk op uitgestuurd de komende week onze boterhammen van enig beleg te voorzien en dat beleg kan ik vinden in de winkel die net naast ons huis gevestigd is. Het is een winkel die het leef- en werkdécor vormt van Vrouw Kruidenier, Man Kruidenier en Kleuterdochter Kruidenier, maar eveneens de eerste thuisbasis was van mijn gezin. Jawel, het huis met kelder. *werpt kwade blik van kelder en vervolgens naar onbestaand diploma*
Ik zet een halve voet binnen en alsof ik een onzichtbare barrière heb overgestoken, beland ik in de wereld van voorspelbaarheid to the max. En dat gaat dan meestal zo:
-”Aaaaaah dag Kiiiiim!”
-”Huiy..”
-”En?” *lipt mee* “Weggeweest gisteravond?”
“Nope.”
-”Aaah, welja, thuiszitten is ook keer leuk en gezellig!”, zegt de man vervolgens, daarbij zijn uitstalraam brekend wanneer hij zijn gehele persoonlijkheid uit de ruit zwiert om mij te plezieren.
Hanyway, juist wanneer de afgeronde gesprekken over het weer en het feit dat de préparé àltijd op is, mij doen denken dat ik in de clearzone beland ben, komt hun kleuterdochter vanachter de toog tevoorschijn gesprongen. De laatste tijd kan ik effectief verstààn wat ze zegt, dus dat is OK, en spelen met kinders is altijd leuk om de tijd te verdrijven, dus ik zet mijn speels gezicht op en het meisje duikt weg achter de ijskreem-frigo’s. In het begin moet ik enkel maar verrast om één van de hoeken kijken om enig gekir van haar uit te lokken, maar op de duur wil ze méér & méér en dat juist op het moment dat ik er carrééjmenté genoeg van heb.
“Pak me daaaaaan!”, roept ze luid, en ik kijk zoveel mogelijk de andere richting uit wanneer ze met haar hand in haar onderbroek richting kruis verdwijnt. “Gureat.”, denk ik terwijl ze blìjft roepen tot ik uiteindelijk besluit haar achterna te lopen om te voorkomen dat ze me toch maar niét zou aanraken, want ja, ik vind dat viés ja. Helaas lok ik het omgekeerde effect uit en verwijden mijn pupillen lijk 8 keer wanneer ik merk dat ze rechtsomkeer maakt en met uitgestrekte handen richting ik komt aangelopen.
“God neeeeuw!”, schreeuw ik diep in mijn binnenste wanneer ze herhaaldelijk met haar “werkhand” in mijn zij port, en ik besluit om keihard weg te lopen naar de kassa alwaar haar papa vertederd staat te kijken naar zoveel gekkigheid maar eigenlijk géén idee heeft wat er gaande is, godverdomme!
Alweer schreeuwt ze ‘pak me daaaan!’ en om haar ditmaal voor te zijn en het awful scenario van daarnet te ontwijken, duik ìk verstoppertjesgewijs als een geleerde gazelle achter de ijskreemtoog en loopt zij doodweg zonder omkijken de privé in waarbij ze de deur achter zich dichttrekt.
Ik zit nog steeds met mijn speels gezicht achter de constructie gehurkt, wanneer “Uw bestelling is klaar, Kim”, door de winkel echoot en ik eindelijk besef dat niemand me zoekt. Ik leg mijn haar goed, stel me terug recht alsof er niets gebeurd is, neem mijn bestelling in ontvangst en sla de deur achter me dicht met de boodschap “En nog nen goed zondag, hé Kim!” in mijn oren.
Waarop ik mij meestal onder een auto probeer te smijten, die helaas altijd nét voor het raken tot stilstand komt waardoor ik als stuurloze tol over de baan rol, ik mijn haar goedleg en terug naar het huis zonder kelder vlucht.
