Van tijd tot tijd kan ik al eens helemaal loos gaan op 1 bepaald liedje, en dat wil meestal zeggen dat dat liedje dan voor mij over iets heel strafs beschikt; ein schönes Melodie, een hartbrekende gitaarrif, een insane ritmeschema, een daaraangelinkt gevoel of me de drang gevend dat ik werkelijk moét meezingen. Het gebeurt niet veel, maar als het voorvalt dat een nummer mijn verstand plotsklaps van ‘ZING!‘ laat doen, draai ik het meestal 138 keren na elkaar en als ik het de 139ste keer nog steeds met evenveel, zoniet méér gusto opzet, betekent dat meestal dat ik het hoogstwaarschijnlijk wel gans mijn leven graag zal horen.

Net zoals het me een tweetal weken geleden nog overkomen is met ‘Veronica’ van Elvis Costello (gehoord in Veronica Mars - besloten van het nog eens op te leggen - uit het niets verliefd geworden op het refrein - live-versie gecheckt op YouTube - gedraaid for dead), staan The Cribs met ‘Men’s Needs’ deze week op mijn persoonlijke nummer ééjn, ééjn,ééjn.

Op radio gehoord - gedownload - naar een YouTube-live versie geluisterd en gekeken - gehouden van het totement van de zanger en zijn stemgeluid terwijl hij “MEN’S NEEDS” keelt - 37 keer zowat overal onbewust de beginzin ingezet - blogpost over gemaakt.

Meer moet dat soms niet zijn. En het kan mij zelfs niet schelen dat 2/3 van de groep op meisjes lijken, wat zeg je me daarvan?