Ach, mijn goedheid kent geen grenzen. Ze stapt als het ware het ene grondgebied in & het andere weer uit en haalt ongeïnteresseerd haar schouders op wanneer wachten hun geweren kruisen om haar de toegang te ontzeggen.

Ik had een lang weekend gepland; vrijdag, zaterdag, zondag & maandag thuis. Er stond niet bijster veel op de agenda, maar loos wezen heb ik altijd al graag gedaan, ik, en ik ging er dan ook keihard van genieten. Tot ik gisteren een telefoontje kreeg; een kind van een collega moet maandag naar de dokter en niemand is vrij (lees: bereid) om haar shift te nemen. Of ik wil? Nee gij, feirlijk helegans niet, maar what with all de goedheid kwam de ‘ja’ er vol enthousiasme uitgesquirt.

“Why shucks! Yippidee yes yes yes! That wóuld be hot diggity dawgnabbin’ awesome!”
Alsof ik niets liever doe dan een verlengd weekend omruilen voor een zes dagen durende werkweek. Ik ben een domme kalle.

En het zat eraan te komen! Er vlogen al een tijdje allerlei belangrijke aprildagen in mijn hoofd rond, en het was slechts een matter of time eer ze in botsing zouden komen. Vanochtend werd ik dan ook om halfnegen!aah!! wakker met de gedachte dat ik al een maand en een sjieke op 2 april een afspraak gepland had en die bijgevolg met ochtendroestige stem mogen verschuiven heb naar friggin’ 30 april. Dat zijn 28 dagen later! Een agenda lijkt zich op te dringen, maar ik wil niet iemand zijn die écht zinnen gebruikt als: “Wacht, laat me even mijn agenda checken!” Hoe yuppie zou dat wel niet klinken?

So all I’m saying is: karma’d better have a gigantic monkey hidden up its sleeve! Voor mij. Die ik dan kan verkopen op de zwarte markt. Voor geld.