Ik sta op. Ik eet een stuutje of 3, was mijn gezicht, poets mijn tanden en stap mijn auto in. De zon schijnt, dus ik doe de zonneklep naar beneden en ik luister naar Studio Brussel tot er een slecht liedje gedraaid wordt waarop ik de zendradio omruil voor mijn zelfgebrande lente-CD.

Speciaal? Hardly.

Ware het niet dat ik tijdens mijn rit naar werkbasis minstens, MINSTENS, 5 maal begroet word eer ik op mijn bestemming arriveer. Sommigen knikken, sommigen wuiven en sommigen lachen zelfs.

Dien ik de ontluikende lente te danken voor zoveel vriendelijkheid onderweg? Of de mannen van het gemeentebestuur die mij, en met mij vele anderen, door wegwerkzaamheden via omleiding langs de smalste baantjes ter wereld laten sukkelen?

I SHALL GIVE YOU A HINT: HET LAATSTE.

Ma ‘k vind’t nie erg, ze.