Hello everybody, Slick Rick says hi. En says ook dat hij papieren van mij moet hebben, meerbepaald: de verzekeringspapieren van mijn vroegere auto, mijn fabuleuze witte Ford Fiesta (zie hierboven), die ik moeten afgeven heb om een recyclagepremie te bekomen bij de aankoop van mijn nieuwe voituur.

Ik zat mijn kleerkasten wat te sorteren toen ik in de verte mijn ma op de trap hoorde komen en iets zeggen van: “Maar ja, verzekeringen, daar kenne kik niets van ze, maar wacht, ‘k zal z’ui keer geven.”

Intussen de treden beklommen en tot aan mijn safety haven geraakt, reikte ze mij de telefoon aan.

-“Wie est?”

-“Gaby.” Whoops. Heb ik Gaby gezegd? Ik bedoelde Slick Rick.

-*slaat de ogen ten hemel* “Hallo?”

-“Dag Kim? Mijn beste wensen.”

-“Danku.”

-”En misschien een kindje dit jaar.”

-“Neen, dat zal niet nodig zijn.”

-“Dat zal niet nodig zijn, OK. Kim, waarvoor ik bel, ‘t is’t volgende: toen ge uw auto komen afgeven zijt, was ik er nie. Maar ik neem aan dat uw boorddocumenten in het handschoenkastje zaten. Uw auto is nu 1 blok ijzer geworden. Met de papieren erin. Normaal halen wij die eruit, maar zoals ik al gezegd heb, was ik er niet, en dus zijn die documenten verloren gegaan. En wij hebben die papieren nodig om zelf die premie terug te vorderen van Toyota (of iets in die very onkoosjere aard). Dus als ge eens zou kunnen binnenspringen bij uw verzekeringsmaatschappij. Is ze in de buurt?”

Niet gelovend wat hij aan het zeggen was, antwoordde ik maar van ‘ja.’

-“Welja, als ge keer een bezoek aan uw verzekeringsmaatschappij zout kunnen brengen, een bewijsje vragen van het feit dat uw Ford daar verzekerd was en een duplicaatje daarvan aan ons zou kunnen bezorgen?”

Laat ik alvast beginnen met het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk die papieren gewoon thuis heb laten liggen, en die naar ik vermoed, een aantal maanden later richting vuilnisbak verwezen heb. Maar dan nog. Daar is helemaal niks over gezegd, en ik vind het nogal onnozel dat ik zes maanden na aankoop naar mijn verzekering moet hollen om duplicaatjes en bewijsjes en papiertjes and whatnot te vergaren. Allez, man. En ik wil niet zo iemand zijn die van het minste een probleem maakt, maar soms moet ge toch ook eens op uw strepen staan, toch?

-”Ik zal’t keer bespreken met mijn pa.”, zei ik. Ik geloof er namelijk nogal hard in dat de factor ‘vader’ in het gesprek toevoegen ervoor zorgt dat oneerlijke mensen en zakenmannen mij dan minder in’t zak durven zetten. “Code 11-1000, target has a father! Abort Mission Rip-Off. I repeat, abort Mission Rip-Off!”

-“Gaat ge mij terugbellen?”, vroeg hij.

“Ja.”

“Hebt ge mijn nummer?” En in zijn stem hoorde ik een zweem van wanhoop. Zeker weten dat hij al onder zijn voeten gekregen had omdat hij bij de verkoop niet benadrukt had dat ze die documenten wel degelijk nodig hebben en hij nu misschien het risico loopt alles uit zijn eigen zak te moet betalen ofzo. One can only dream.

-“Ik zoek het wel op.”

-“Ok Kim, tot later dan.”

Urgh. Will I never be able to shake him off? Jons toch.

Besides: de nieuwe auto heeft de kwalijke gewoonte om heel domme accidenten te begaan:

So yes, I think you could say target is not at all pleased at the moment.