Huilende bruiden.
Unemployed as I am, weetjewel *wijst naar boven*, besloot ik gisteren wat interims te contacteren die me heel vriendelijk allerhande jobs aanboden zoals ‘controleur van breigaren’. Geen jobs eigenlijk. Job. Dat of niets.
“Ja Kimberly, je zit dus op een stoel en er passeren garen en jij moet controleren of die in orde zijn, zoniet, dan moet je er een knoopje inleggen.”
Raait, owkay. “Ik dénk dat ik ga passen..” (wetend dat je me nooit meer aan vacature gaat aanbieden, you shrew!)
Dus ten einde raad heb ik vandaag wat CV’s zitten rondsturen met een ‘we zien wel’ - attitude en opeens belt mij toch een bedrijf op zeker? Welja, geen bedrijf. Een zaak die dinges doet met fotografie en GSM’s verkopen enzo. Ik wéét waar die winkel is, ik ga er af en toe eens langs en ik zie mij begod niet kunnen wat die mensen poelen. En ze spraken ook over op locatie gaan om bij communies & huwelijken foto’s te gaan nemen. Ik zie nu al huilende bruiden voor me die mij er stevig van langs geven met hun boeket arendskelken wanneer uitkomt dat ik mijn kodak en al hun herinneringen in 1 of andere plas heb laten vallen en hence alles naar de kloten is.
Nu ga ik er in de toekomst mijn gezicht nooit meer kunnen laten zien and that’s sad.
I’m going bloody down.
Oh God, hopelijk googlen ze niet op ishku.
*boekt ticketje heen naar Mechiko*
