Een gewone dinsdagavond. Een portie oldskool FC De Kampioenen en stuutjes met, might I say, fantàstisch smakende frikandon.

Je zapt een beetje rond en catcht net de ondertiteling: ‘ik voelde hem met het scalpel in mijn buik snijden..’
Je gezapige gezichtstrek wordt doorbroken door een nerveuze twitch boven je rechteroog wanneer iemand getuigt dat hij benen hoorde kraken en zich utterly machteloos voelde omdat hij verlamd was van ooglid tot linkerteenkootje. Mensen die door een living hell gaan, mensen die wensen dat ze terplaatse zouden kunnen sterven, mensen die getuigen dat hun hersenen op springen staan terwijl ze waarlijk wakkergeworden zijn gedurende een operatie.. (jawel, weldegelijk de hunne)

Helaas moet je vaststellen dat je de volgende dag geboekt staat voor een verwijdering van je sinussen. Even routineus als die operatie op TV waar de anesthesist niet merkte dat het verdovingsgas in de tanks eigenlijk helemaal leeg was.

I don’t know about you, maar ik ben blij dat ik het laatste deel verzonnen heb. En als je me nu wil excuseren, ik ga angstvallig op zoek naar een stuk hout.