In de categorie: Tiny krijgt haar eerste C4.

Geachte,

Bij deze bevestigen wij u ons gesprek van heden, waarin wij u mededeelden de arbeidsovereenkomst tussen ons bestaande sedert 11/10/2005 te verbreken.

U hoeft zich dus op 26/10/2005 niet meer aan te bieden op het werk.

Iets na zeven riep mijn baas me binnen in zijn kantoor [lees: keukentje van 2m op 1,5] met een nogal ernstige blik op zijn gezicht gebeiteld. “Ooooh!” riep ik nog grappend onheilspellend een collega toe. “Sounds serious, ahahahaaah!”
Jaja, soms kan ik echt gekscherend door het leven stappen, ik.

“Dag Kim.”
“Eddy.”
“Ik vrees dat ik slecht nieuws heb, Kim.”
“Ahja?”

Ik was te hard verrast door het feit dat Eddy erin geslaagd was om wel tot twee maal toe op mijn naam te komen zodat ik me helaas niet kon voorbereiden op wat komen zou. De roepnaam ‘Eeeuh’ kinda grew on me en al gauw keek ik elke keer om, telkens iemand verbaal met zichzelf vocht om op het volgende woord te komen.

‘Eeeeeuh’
*kijkt om*

Zie je wel?

“Mijn vrouw en ik hebben besloten om het contract te verbreken en je moet morgen dus niet meer komen..”
“Ahzo.. en mag ik ook weten waarom?”
“We voelen beiden dat het niet klikt.”

Net toen ik bijna ging bukken om het tafelkleed omhoog te halen en te checken of de bazin zich toevallig onder tafel verscholen had, sprak Eddy me alwéér met mijn naam aan. Woorden schoten me te kort.

“Ja Kim, je hart lag niet in het werk. We ondervinden ook dat je heel moeilijk kan omgaan met bevelen en zo iemand zoeken wij niet in onze winkel. We zijn nu bijvoorbeeld bezig met verbouwingen en geen enkele keer heb je geïnformeerd hoe het daarmee stond. En nu zondag, het was 20.30, je werk zat erop en je kwam niet eens naar ons zoeken om afscheid te nemen.”

Zijn dit dezelfde personen die mij voor aap stelden in het bijzijn van klanten? Me stiekem uitlachten telkens ik ongelukkig tegen een minideurtje aanliep? Me 6 minuten lieten aanbellen aan de werknemersingang zodanig dat ik moest wachten tot de winkel effectief openging eer ik binnenkon?

Vanaf dat moment bevond ik me een beetje in de twilight zone, beste mensen. Tot..

“Kijk, we hebben zelfs 2 telefonische klachten gehad van klanten die beweerden dat het nieuwe meisje bijzonder pretentieus overkwam.”

Mijn ogen speurden ongelovig de omgeving af op zoek naar verborgen camera’s en bleven algauw weer rusten op het tafellaken en wat zich er ongetwijfeld op handen en knieën onder verschool. Ik die mandjes ging halen voor iedereen die leek te worstelen met een teveel aan productjeuhs, mensen die dingen niet vonden meteen ter hulp schoot, hartelijk met flauwe grapjes lachte en elke klant met de glimlach begroette. En dan krijg ik zoiets op mijn bord geserveerd. Een lauwe portie crap met some stank voor dank on the side.

Eddy zei vervolgens ook nog dat ik een slecht karakter had. Ik ben een goed meisje, maar ik heb een slecht karakter omdat ik “niet luister”. “Dat had zich al getoond in je schoolverleden en dat zal zich zeker nog vele malen uiten in je verdere arbeidersleven waardoor je nergens langer dan een maand zal kunnen blijven. Maar je bent nog jong, je zou nog kunnen veranderen.”, sprak Eddy me toe waardoor ik me op een gegeven moment als een heel vies meisje voelde dat zopas betrapt was op kluiten stelen uit moeders provisiekast.

“Moest ik je hier nog 2 maanden laten werken, je zou óns commanderen.. Alles op je eigen manier doen. Wij werken hier al 12 jaar en wij hebben een bepaalde routine die we niet gaan veranderen voor een jonge snotter.”

Zondag had ik nog een gesprek met de bazin waarin ik vriendelijk zei dat ik wéét dat ik soms arrogant en veel te zelfzeker kan overkomen bij bepaalde bevelen en dat ze me dat moet zeggen als dat het geval is. Dat ik vind dat sommige overduidelijke bevelen echt niet meer moeten uitgesproken worden (jeweetwel, het IQ-equivalent van een zee-otter enzo) waarop ze zei dat ze mijn eerlijkheid heel erg apprecieert. Volwassenen onder elkaar enzo.

Ik heb hem nog bedankt voor het feit dat ik nu eindelijk courgettes en komkommers van elkaar onderscheiden kan en heb hem verder veel succes gewenst met de verbouwingen & de zoektocht naar een nieuwe verkoopster. Bijna ging ik hem sterkte toewensen voor het feit dat zijn vrouw hem klaarblijkelijk verlaten had, maar ik liet hem maar voor wat hij was en wierp hem nog een bus deo toe. (dat laatste is gelogen)

Mij rest alleen de vraag wie zich bezighoudt met iemand op te bellen om mee te delen dat de nieuwe verkoopster nogal pretentieus overkomt en me dat niet gewoon zélf kan zeggen. Wie in godsnaam? Wiens brievenbus schreeuwt om volgestouwd te worden met dode konijnen (die al dood waren nvdr)?

Acht, ik had wel verwacht dat ik er geen 3 maanden werken zou, maar in mijn gedachten was ìk degene die het winkeltje vaarwel wuifde en niet andersom. Ik zou mezelf de laatste dag volstouwen met pralines & pitloze druiven en elke Colafles dooreenschudden tot ze op springen stond. Vervolgens zou ik voor de laatste keer mijn schort uitdoen en de winkel uitstrutten op de tonen van Stayin’ Alive van de Bee Gees. Allesbeschrijvende Eddy die mijn karakter en persoon aanvalt, was helemaal niet in de planning berekend.

Dus damn you Eddy en bazin wiens naam ik niet mag noemen omdat ik zo de naam van de winkel prijsgeven zou! Damn you dat ik enkele uren geleden helemaal aan mezelf en mijn toekomst heb getwijfeld en van de shock begon te bleiren aan tafel als een klein kind met ADHD!

Een laatste tip aan ieder eer ik voor eens en altijd het groenten & fruit-verkopersmilieu vaarwel zeg.
Vraag altijd om de groenten of fruit die het verst van de verkoper zelf staan, die zijn altijd het verst. Welja, het verst as in ‘Hmm lekker, verse groenten!’

IN YOUR FACE, MOTHERSUCKERS! IN YOUR FACE!
Tot zover de lameste vergelding sinds mensenheugenis. Doe er wat mee!